ΤΑ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΑ ΠΑΡΑΣΙΤΑ
1.Κύτινος
1α.Citinus ruber
Για ένα «κόκκινο λουλούδι» που βγαίνει μόνο κάτω από τον κίστο (κάτω απο τις ρίζες της λαδανιάς), μας μίλησε ο αγαπημένος κ. Μάνος Μαστρογιώργης και μετά μας οδήγησε σε μια τοποθεσία στο Ζηπάρι για να το εντοπίσουμε.
Ο Κύτινος αυτός είναι ο Citinus ruber, απαντάται σ'όλη την Ελλάδα με διάφορες ονομασίες όπως ο λύκος του λάδανου ή βυζιά του λαγού που τα λένε στη Ρόδο, ή βυζάτα που τα λένε στην Κρήτη.
1β. Citinus hypocistis, Κύτινος ο υπόκιστος (Λύκος της Λαδανιάς)
Το συγκεκριμένο Κύτινο το συναντήσαμε στην Κέφαλο κι ήταν κι αυτός πανέμορφος. Κι αυτός ο Λύκος της Λαδανιάς, ο Cytinus hypocistis, παρασιτεί στις ρίζες της Λαδανιάς.
Τα φυτά αυτά δεν φωτοσυνθέτουν αλλά τρέφονται αποκλειστικά από τις τροφές που απομυζούν αποκλειστικά από τους ξενιστές τους (είδη του γένους Cistus και του γένους Halimium).
Ο Διοσκουρίδης, ο πατέρας της φαρμακολογίας, ασχολήθηκε με το φυτό και τη ρητίνη που παράγει και ειδικά για το Λύκο της Λαδανιάς έγραψε: «Στις ρίζες του κίσθου φύεται η λεγόμενη «υποκιστίς», αυτή που από μερικούς λέγεται «ορόβηθρον» ή «κύτινος», κάτι που μοιάζει με «κύτινον» ροδιάς το ένα είδος είναι κιτρινωπό, το άλλο λευκό, που μετατρέπεται σε χυλό, όπως η ακακία. Μερικοί την ξεραίνουν, την σπαν, την υγραίνουν και τη βράζουν και κάνουν τα αλλά, όπως και με το «λύκιον». Έχει τις ίδιες δυνατότητες με την ακακία, αλλ’ είναι περισσότερο στυπτική και ξηραντική, και ενεργεί όταν έχουν προβλήματα κοιλιακά, δυσεντερία και αιμοπτύσεων, και βοηθάει την εμμηνορρυσία των γυναικών, όταν πίνεται ή εισάγεται με βύσμα»
Σύμφωνα με τον Διοσκουρίδη, δηλαδή, ο λύκος χρησιμοποιούνταν, στην αρχαιότητα για την αντιμετώπιση των κολικών, της δυσεντερίας, των αιμοπτύσεων και της έμμηνου ρύσης. Παραθέτω και το αρχαίο κείμενο:
«Φύεται δε παρά τα ρίζας του κίσθου η λεγομένη υποκιστίς, υπ’ ενίων δε ορόβηθρον ή κύτινος καλουμένη, όμοιόν τι κυτίνω ροάς και το μεν τι αυτού κιρρόν [το δε χλωρόν] το δεν λευκόν, όπερ χυλίζεται ώσπερ η ακακία, ένιοι δε ξηράναντες αυτήν και θλάσαντες βρέχουσί τε και έψουσι και τα άλλα ποιούσιν ως επί του λυκίου. Δύναμιν δε έχει την αυτήν τη ακακία, στυπτικωτέραν δε και ξηραντικωτέραν, ποιούσαν προς κοιλιακούς, δυσεντερικούς, αιμοπτυϊκούς και ρουν γυναικείον πινομένη και ενιεμένη».
2. Οροβάγχη (Λύκος) Orobanche (Broomrapes)
Ένα από τα 200 είδη του δυσεξόντωτου ολοπαράσιτου της οροβάγχης (ή «λύκος» όπως πολλοί την αποκαλούν) που προσβάλει πολλές βιομηχανικές καλλιέργειες (καπνός, τομάτα) συμπεριλαμβανομένου και τα ψυχανθή (φακή, μπιζέλι, ρεβίθι, βίκος, κουκιά κ.α.).
Το όνομα της προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό όροβος (είδος βίκου) + άγχω = πνίγω στραγγαλίζω.
3.Κουσκούτα-Cuscuta (Dodders)
Από το προσβλημένο φυτό η κουσκούτα αναπτύσσει μακρούς βλαστούς με τους οποίους παρασιτεί τα κοντινότερα φυτά. Εκτός από το σπόρο οι κουσκούτες πολλαπλασιάζονται και με μικρά κομμάτια βλαστού που μεταφέρονται με διάφορους τρόπους. Οι κουσκούτες δεν φαίνεται να επηρεάζουν κατά κάποιο τρόπο την φωτοσύνθεση ή την απορρόφηση νερού από τον ξενιστή, αλλά απορροφούν έντονα τα ζάχαρα από τα αγγεία του ξενιστή με αποτέλεσμα την καχεκτική ανάπτυξη. Τη συγκεκριμένη, τη συναντήσαμε στο Ψαλίδι.
Φυσικά, σε ξεχωριστή ανάρτηση θα ασχοληθώ με τα μανιτάρια, τα ωραιότερα παράσιτα απ'όλα, αλλά και κάποιους άλλους πολύ ενδιαφέροντες μύκητες.
Πηγή:http://www.kolivas.de/archives/63347
Παρασιτικά φυτά
http://www.nhmc.uoc.gr/el/museum/photo-archive/selection/images/nhmc.image.58347
παράσιτο «λύκος»
Οροβάγχη (το μεγάλο λαμόγιο της φύσης)
Φωτογραφίες: Sophia Karagianni
1α.Citinus ruber
Για ένα «κόκκινο λουλούδι» που βγαίνει μόνο κάτω από τον κίστο (κάτω απο τις ρίζες της λαδανιάς), μας μίλησε ο αγαπημένος κ. Μάνος Μαστρογιώργης και μετά μας οδήγησε σε μια τοποθεσία στο Ζηπάρι για να το εντοπίσουμε.
Ο Διοσκουρίδης, ο πατέρας της φαρμακολογίας, ασχολήθηκε με το φυτό και τη ρητίνη που παράγει και ειδικά για το Λύκο της Λαδανιάς έγραψε: «Στις ρίζες του κίσθου φύεται η λεγόμενη «υποκιστίς», αυτή που από μερικούς λέγεται «ορόβηθρον» ή «κύτινος», κάτι που μοιάζει με «κύτινον» ροδιάς το ένα είδος είναι κιτρινωπό, το άλλο λευκό, που μετατρέπεται σε χυλό, όπως η ακακία. Μερικοί την ξεραίνουν, την σπαν, την υγραίνουν και τη βράζουν και κάνουν τα αλλά, όπως και με το «λύκιον». Έχει τις ίδιες δυνατότητες με την ακακία, αλλ’ είναι περισσότερο στυπτική και ξηραντική, και ενεργεί όταν έχουν προβλήματα κοιλιακά, δυσεντερία και αιμοπτύσεων, και βοηθάει την εμμηνορρυσία των γυναικών, όταν πίνεται ή εισάγεται με βύσμα»
«Φύεται δε παρά τα ρίζας του κίσθου η λεγομένη υποκιστίς, υπ’ ενίων δε ορόβηθρον ή κύτινος καλουμένη, όμοιόν τι κυτίνω ροάς και το μεν τι αυτού κιρρόν [το δε χλωρόν] το δεν λευκόν, όπερ χυλίζεται ώσπερ η ακακία, ένιοι δε ξηράναντες αυτήν και θλάσαντες βρέχουσί τε και έψουσι και τα άλλα ποιούσιν ως επί του λυκίου. Δύναμιν δε έχει την αυτήν τη ακακία, στυπτικωτέραν δε και ξηραντικωτέραν, ποιούσαν προς κοιλιακούς, δυσεντερικούς, αιμοπτυϊκούς και ρουν γυναικείον πινομένη και ενιεμένη».
Από το προσβλημένο φυτό η κουσκούτα αναπτύσσει μακρούς βλαστούς με τους οποίους παρασιτεί τα κοντινότερα φυτά. Εκτός από το σπόρο οι κουσκούτες πολλαπλασιάζονται και με μικρά κομμάτια βλαστού που μεταφέρονται με διάφορους τρόπους. Οι κουσκούτες δεν φαίνεται να επηρεάζουν κατά κάποιο τρόπο την φωτοσύνθεση ή την απορρόφηση νερού από τον ξενιστή, αλλά απορροφούν έντονα τα ζάχαρα από τα αγγεία του ξενιστή με αποτέλεσμα την καχεκτική ανάπτυξη. Τη συγκεκριμένη, τη συναντήσαμε στο Ψαλίδι.
Πηγή:http://www.kolivas.de/archives/63347
Παρασιτικά φυτά
http://www.nhmc.uoc.gr/el/museum/photo-archive/selection/images/nhmc.image.58347
παράσιτο «λύκος»
Οροβάγχη (το μεγάλο λαμόγιο της φύσης)
Φωτογραφίες: Sophia Karagianni
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου