ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ, Daucus carota

ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ, Daucus carota

Όλοι το έχουμε δει στους αγρούς, αλλά πόσοι γνωρίζουν ότι πρόκειται στην πραγματικότητα για το αγριοκαρότο? Έχει πάρα πολλές ονομασίες, όπως Αγριοκαρότο, Αμπελιανός, Σταφυλίνακας, Σταφύλινος, Δαυκί, Χαβούτσι, Χαβούζι, Καβούτσι, Παστινάκα και στην Αμερική συνήθως το αναφέρουν ως τη "Δανδέλα της Βασίλισσας Άννας" (Queen Ann's Lace).

Πρόκειται, όντως, για ένα λουλούδι λευκό σαν δανδέλα που ακριβώς στη μέση του υπάρχει ένα μικρό μαύρο στίγμα, που στην πραγματικότητα είναι ένα μικρό μαύρο ανθάκι.

Οι ρίζες τρώγονται μαγειρεμένες και οι συστάδες των λουλουδιών τρώγονται τηγανισμένες. Τα φύλλα και τα βλαστάρια του βράζονται και τρώγονται μόνα τους ή με άλλα χόρτα (είναι και αντικαρκινικά), χρησιμοποιούνται ακόμα σε χορτόπιτες για να δώσουν άρωμα.

Σ' αυτή τη φάση, το λουλούδι μοιάζει με φωλιά πουλιού, γι'αυτό και συχνά ονομάζεται Bird's nest. Κάποιοι λαοί ανοίγουν αυτό το "πουγκί" και παίρνουν τους σπόρους με το κουταλάκι για να τους μασήσουν. (περισσότερα για τη χρήση του αγριοκαρότου στο βίντεο)

Κάποτε λοιπόν, πριν 25 χρόνια περίπου, κάνοντας μια βόλτα στο βουνό, μια μακρινή θεία μου διηγήθηκε μια ιστορία για το "λουλούδι της ντροπής" όπως μου το σύστησε. Ο θρύλος λέει ότι πριν από πολλά πολλά χρόνια, όσο υπήρχε ντροπή στον κόσμο, το λουλούδι ήταν γεμάτο από αυτά τα μαύρα "στίγματα". Χρόνο με το χρόνο, όσο η ντροπή των ανθρώπων εκλείπει, εκλείπουν και τα μαύρα ανθάκια του αγριοκαρότου. Αυτή τη στιγμή υπάρχει μόνο ένα στο κέντρο, όταν θα πέσει κι αυτό δεν θα έχει απομείνει καμιά ντροπή στον κόσμο.

Για κάποιο λόγο αυτή η ιστορία με εντυπωσίασε, την αναπαράγω και τη μεταφέρω σε φίλους όποτε τύχει να συναντήσουμε αγριοκαρότο στο δρόμο μας. Η θεία Θοδώρα, που μοιράστηκε μαζί μου αυτήν την ιστορία, έφυγε πριν λίγο καιρό από κοντά μας κι ίσως μ'αυτήν εδώ την ανάρτηση να θέλω να πω, πως από τα χιλιάδες πράγματα που λέμε καθημερινά, κάποια, μπορεί, για κάποιους ανθρώπους να είναι σημαντικά. Αυτή τη μικρή "ασήμαντη" ιστορία για ένα λουλούδι, την κουβαλώ μέσα μου 25 χρόνια και πάντα αναρωτιόμουν αν ήμουν η μόνη που τη γνώριζα. Πρόσφατα, τσέκαρα στο διαδίκτυο ότι υπάρχουν κι άλλοι που την γνωρίζουν. 

Ελπίζω να μη ζήσουμε τη "ξεδιάντροπη" μέρα που το λουλούδι του αγριοκαρότου θα μείνει τελείως γυμνό χωρίς το μαύρο του ανθάκι.

Για περισσότερες πληροφορίες για τις θεραπευτικές ιδιότητες του Daucus carota

Κείμενο, φωτογραφίες: Sophia Karagianni

Ακολουθεί η μετάφραση του κειμένου στα αγγλικά:

THE FLOWER OF SHAME, Daucus carota

We have all seen it in the fields, but how many know that it is actually wild carrot? It has many names, such as Wild Carrot, Ambelianos, Staphylinakas, Staphylinos, Davki, Havoutsi, Havouzi, Kavoutsi, and Pastinaca. In America, it is usually referred to as Queen Anne’s Lace.

Indeed, it is a white, lace-like flower with a small dark spot right in the center, which is in fact a tiny black blossom. Its roots can be eaten cooked, and its flower clusters are edible when fried. The leaves and stems can be boiled and eaten alone or together with other greens (they are even said to have anti-cancer properties). They are also used in savory pies to add aroma.

At a certain stage, the flower looks like a bird’s nest, which is why it is often called Bird’s Nest. Some cultures open this little “pouch,” scoop out the seeds with a spoon, and chew them. (More about the uses of wild carrot in the video.)

About 25 years ago, while walking in the mountains, a distant aunt of mine told me a story about this plant, which she introduced to me as “the flower of shame.” According to legend, many years ago, when shame still existed in the world, the flower was full of these black “spots.” Year after year, as human shame has diminished, the black blossoms of the wild carrot have disappeared as well. Today, only one remains in the center, and when that one falls too, there will be no shame left in the world.

For some reason, this story impressed me deeply, and I have been retelling it to friends whenever we happen to come across wild carrot along our way. Aunt Theodora, who shared this story with me, passed away not long ago, and perhaps with this post I want to say that out of the thousands of things we say every day, some might actually matter to someone. This little “insignificant” story about a flower has stayed with me for 25 years, and I often wondered if I was the only one who knew it. Recently, I checked online and discovered that there are indeed others who know it too.

I only hope that we will never live to see the shameless day when the wild carrot flower will stand completely bare, without its single black blossom.