«Ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα»: Η υπόσχεση στον αδικοχαμένο φίλο του τον έφερε στην Κω. Ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποδοσφαιριστές ζει στην Κω εδώ και δεκαετίες.
Ο ποδοσφαιριστής, που διέπρεψε με τη βυσσινί φανέλα, ήταν ο μοναδικός επιζών από το τροχαίο της 6ης Σεπτεμβρίου του 1979
Οι παλιότεροι τον γνωρίζουν όλοι ως θρύλο του ποδοσφαίρου, οι νεότεροι γνωρίζουν τη φράση «Ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα» αλλά δεν ξέρουν σε τι και σε ποιον αντιστοιχεί. Ο Γιάννης Βαλαώρας επέλεξε να έρθει στην Κω για να εκπληρώσει ένα τάμα και τελικά να ζήσει εδώ. Τον συναντήσαμε στο καφέ «Ό,τι Θες» στην είσοδο της πόλης και μέσα σε λίγα λεπτά μας αφηγήθηκε τη ζωή του, μια ζωή με απίστευτες χαρές και λύπες, με δόξα και πόνο.
Γεννήθηκε στις 23 Μαΐου του 1958 και ξεκίνησε την καριέρα του από την Ανθούπολη. Γρήγορα, όμως, πήγε στον ΑΕΛ όπου και αγωνίστηκε για 14 χρόνια (1978-1992) στη θέση του επιθετικού, και υπήρξε βασικό μέλος της ομάδας που κατέκτησε το πρωτάθλημα της περιόδου 1987-88. Προηγουμένως είχε σφραγίσει μια ακόμα μαγική βραδιά της ΑΕΛ, σκοράροντας στο εκτός έδρας αγώνα της για το κύπελλο κυπελλούχων κόντρα στη Σερβέτ.
Ήταν ο ηγέτης της ομάδας, ένας από σημαντικότερους παίκτες στην ιστορία της ΑΕΛ, και από τους βασικούς πρωταγωνιστές στις επιτυχίες της τη δεκαετία του '80. Έχοντας σημειώσει 102 γκολ, είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών με τη φανέλα της ΑΕΛ, αλλά και δεύτερος σε συμμετοχές στο σύνολο των διοργανώσεων που έχει αγωνιστεί η ομάδα.
Στις 16 Ιανουαρίου 1980, ο Γιάννης Βαλαώρας, έκανε το ντεμπούτο στην Εθνική Ελλάδος με την οποία αγωνίστηκε 4 φορές.
Η τραγική στιγμή του 1979-Το σοκαριστικό τροχαίο
Τον Σεπτέμβρη του 1979, οι 19χρονοι τότε Δημήτρης Μουσιάρης και Δημήτρης Κουκουλίτσιος μαζί με τον 21χρονο Γιάννη Βαλαώρα, ταξίδευαν από τη Λάρισα στην Αθήνα όταν σε τροχαίο δυστύχημα έχασαν τη ζωή τους οι δύο πρώτοι, βυθίζοντας σε πένθος όλη τη Λάρισα και την ποδοσφαιρική Ελλάδα.
Ο τρίτος της παρέας, ο Γιάννης Βαλαώρας, σώθηκε και βγήκε ζωντανός μέσα από τα συντρίμμια του αυτοκινήτου, κατακτώντας μετά με τη «βασίλισσα» αρχικά το 1985 το Κύπελλο Ελλάδος και εν συνεχεία το πρωτάθλημα το 1988.
Για το τραγικό αυτό συμβάν ο Βαλαώρας μάς είπε: «Όλοι γνώριζαν τότε το ταλέντο και τον χαρακτήρα αυτών των παιδιών, ενώ οι συμπαίκτες μας στην Εθνική τους είχαν ιδιαίτερη αδυναμία, και πως αν εκείνοι οι δύο ποδοσφαιριστές δεν έφευγαν τόσο πρόωρα από τη ζωή η ΑΕΛ θα είχε πετύχει πολλά παραπάνω.
Ειδικά με τον Μουσιάρη ήμουν μπορώ να πω περισσότερο δεμένος, καθώς ήταν από το Δαμάσι και τον φιλοξενούσα σπίτι μου. Μάλιστα η συγχωρημένη η μάνα μου μας έφτιαχνε αυγά και πατάτες για να φάμε. Δεν είχαμε τότε την πολυτέλεια για… φιλέτα».
ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΜΟΥΣΙΑΡΗ
«Με τον Μουσιάρη είχαμε υποσχεθεί να πάμε στην Κω διακοπές και αυτό το τάμα το εκπλήρωσα-δυστυχώς μόνος μου-το 1980. Με φιλοξένησε ένας δικός του άνθρωπος, ο Μανώλης Ζορμπάς, και επειδή έμεινα πολύ ευχαριστημένος, σκέφτηκα πως πρέπει να κάνω κάτι καλό για τα παιδιά μου, την οικογένειά μου, κι έτσι μετακόμισα μόνιμα στην Κω. Έφτιαξα το ξενοδοχείο και στην είσοδο υπάρχει το εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου στη μνήμη αυτών των παιδιών, που τόσο άδικα και πρόωρα έφυγαν από τη ζωή…».
Εμφανώς συγκινημένος ο Βαλαώρας δεν ξεχνά τους δυο συμπαίκτες του που αν ζούσαν με το ταλέντο που είχαν θα άφηναν εποχή όπως και ο ίδιος, στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Διαβάστε περισσότερα στη Μηχανή του Χρόνου: « Οι διεθνείς ποδοσφαιριστές της Λάρισας, Δημήτρης Μουσιάρης και Δημήτρης Κουκουλίτσιος, χάνουν τη ζωή τους σε δυστύχημα στην εθνική οδό. Από θαύμα σώθηκε ο Γιάννης Βαλαώρας. Ο άδικος χαμός των ταλαντούχων ποδοσφαιριστών σόκαρε τον φίλαθλο ποδοσφαιρικό κοινό, κυρίως όμως τη Λάρισα που έχασε τα δικά της παιδιά....
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά που έχει πετύχει ο Γιάννης Βαλαώρας, αφού ευτύχησε ν’ ακούσει το όνομά του να γίνεται σύνθημα στο στόμα των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων και όχι μόνο. Ποια είναι, όμως, η ιστορία του διαχρονικού συνθήματος «ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα»;
Καταρχάς πρόκειται για ένα σύνθημα ταυτισμένο με την επίτευξη κάποιου τέρματος και γενικότερα κάποιας θεαματικής προσπάθειας προς τα αντίπαλα δίχτυα. Ο ίδιος ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής έχει δηλώσει πώς ξεκίνησε – και μετέπειτα καθιερώθηκε - το συγκεκριμένο σύνθημα.
Το σύνθημα βγήκε τη σεζόν 1981-82, όταν σ’ έναν αγώνα της Λάρισας κόντρα στον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο, 13.000 φίλοι των πράσινων φώναζαν ρυθμικά το όνομα μου, όχι με το γνωστό σύνθημα αλλά λέγοντας μια βρισιά. «Στη συνέχεια, θυμάμαι πως είχα βάλει ένα γκολ στον Βασίλη Κωνσταντίνου και είχε γίνει το 0-1» λέει ο ίδιος και συμπληρώνει: «Τότε, με μια φωνή αντέδρασαν οι δικοί μας οπαδοί, οι Ιερολοχίτες, φωνάζοντας 'ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα'».
Οι αναμνήσεις τον κατακλύζουν και μας αφηγείται πως ο πρόεδρος της ομάδας τους έταζε ένα σουβλάκι με ψωμάκι από πάνω για κάθε γκολ που θα σκόραραν, κι αυτό δείχνει πως υπήρχαν εποχές που οι ποδοσφαιριστές, ακόμη κι αν ήταν "θρύλοι" δεν είχαν τις πολυτέλειες των σημερινών "θρύλων" κι ένα σουβλάκι αποτελούσε δέλεαρ για να σκοράρουν.
Η καριέρα στην ΑΕΛ
1978-79, συμμ. 25 γκολ 2
1979-80, συμμ. 28 γκολ 7
1980-81, συμμ. 31 γκολ 5
1981/82, συμμ. 31 γκολ 10
1982/83, συμμ. 31 γκολ 6
1983/84, συμμ. 27 γκολ 3
1984/85, συμμ. 24 γκολ 4
1985/86, συμμ. 25 γκολ 8
1986/87, συμμ. 21 γκολ 7
1987/88, συμμ. 27 γκολ 6
1988/89, συμμ. 26 γκολ 0
1989/90, συμμ. 25 γκολ 3
1990/91, συμμ. 21 γκολ 3
1991/92, συμμ. 4 γκολ 0
με πληροφορίες από:
Φωτογραφίες: Sophia Karagianni
“It’s Giannis Valaoras’ time”: The promise to his unjustly lost friend that brought him to Kos. One of Greece’s most important footballers has been living in Kos for decades.
The story behind the timeless chant for Larissa’s star
The footballer who shone wearing the burgundy jersey was the sole survivor of the car accident of September 6, 1979.
Older generations know him as a football legend; younger ones are familiar with the phrase “It’s Giannis Valaoras’ time” but often do not know whom it refers to. Giannis Valaoras chose to come to Kos to fulfill a vow—and eventually made the island his home. We met him at the café “O,ti Thes” at the entrance of the town, and within a few minutes he shared his life story with us: a life filled with incredible joys and sorrows, glory and pain.
He was born on May 23, 1958, and began his career at Anthoupoli. He soon moved to AEL, where he played for 14 years (1978–1992) as a striker and was a key member of the team that won the Greek championship in the 1987–88 season. Earlier, he had sealed yet another magical night for AEL by scoring in the away match against Servette in the European Cup Winners’ Cup.
He was the leader of the team, one of the most important players in AEL’s history, and among the main protagonists of its successes during the 1980s. Having scored 102 goals, he remains AEL’s all-time top scorer and ranks second in appearances across all competitions in which the club has participated.
On January 16, 1980, Giannis Valaoras made his debut for the Greek national team, earning four caps in total.
The tragic moment of 1979 – the shocking car accident
In September 1979, the then 19-year-olds Dimitris Mousiaris and Dimitris Koukoulicios, along with 21-year-old Giannis Valaoras, were traveling from Larissa to Athens when a car accident claimed the lives of the first two, plunging Larissa and Greek football into mourning.
The third member of the group, Giannis Valaoras, survived and emerged alive from the wreckage of the car. He later went on to win the Greek Cup with the “Queen” (AEL) in 1985 and the championship in 1988.
Speaking about the tragic incident, Valaoras told us:
“Everyone knew back then the talent and character of those boys, and our teammates in the national team were especially fond of them. If those two footballers had not left life so early, AEL would have achieved much more.
I was particularly close to Mousiaris, as he was from Damasi and used to stay at my house. In fact, my late mother used to cook us eggs and potatoes to eat. We didn’t have the luxury of… fillet steaks back then.”
Mousiaris’ vow
“Mousiaris and I had promised to go on vacation to Kos, and I fulfilled that vow—unfortunately alone—in 1980. I was hosted by someone close to him, Manolis Zormpas, and since I was very pleased, I thought I should do something good for my children and my family. That’s how I decided to move permanently to Kos. I built the hotel, and at its entrance there is a small chapel of Saint Dimitrios in memory of those boys who left life so unjustly and so prematurely…”
Visibly moved, Valaoras never forgets his two teammates, who—had they lived—would have left their mark on Greek football with their talent, just as he did.
The chant
However, Giannis Valaoras is remembered not only for his achievements, but also because his name became a chant on the lips of football fans everywhere. What is the story behind the timeless chant “It’s Giannis Valaoras’ time”?
The chant is associated with the scoring of a goal or a spectacular attacking move. The former footballer himself has explained how it started and later became established.
It originated in the 1981–82 season, during a match between Larissa and Panathinaikos at Leoforos Stadium. Thirteen thousand Panathinaikos fans were rhythmically chanting his name—not with the famous chant, but with an insult.
“I remember that I then scored a goal against Vasilis Konstantinou and it became 0–1,” he says, adding: “At that moment, our supporters, the Ierolochites, reacted with one voice, shouting ‘It’s Giannis Valaoras’ time.’”
Flooded with memories, he also recalls that the club president promised them a souvlaki with bread on top for every goal they scored—proof that there were times when footballers, even ‘legends,’ did not enjoy today’s luxuries, and a souvlaki was enough incentive to score.
Career at AEL
(Season – Appearances – Goals)
1978–79: 25 apps, 2 goals
1979–80: 28 apps, 7 goals
1980–81: 31 apps, 5 goals
1981–82: 31 apps, 10 goals
1982–83: 31 apps, 6 goals
1983–84: 27 apps, 3 goals
1984–85: 24 apps, 4 goals
1985–86: 25 apps, 8 goals
1986–87: 21 apps, 7 goals
1987–88: 27 apps, 6 goals
1988–89: 26 apps, 0 goals
1989–90: 25 apps, 3 goals
1990–91: 21 apps, 3 goals
1991–92: 4 apps, 0 goals
