ΟΙ ΡΟΜΑ ΤΗΣ ΚΩ

ΟΙ ΡΟΜΑ ΤΗΣ ΚΩ 

Κάνοντάς ειδίκευση στη φωτογραφία στο Michigan State University κλήθηκα να επιλέξω την κατηγορία φωτογραφίας με την οποία θα ήθελα να ασχοληθώ κι ένα θέμα πάνω στο οποίο θα δούλευα για δύο μήνες για τη "διατριβή" μου (capstone project). Επέλεξα την κατηγορία Social Documentary και διάλεξα για θέμα τους Ρομά της Κω. Στο σχεδιασμό μου κατέθεσα, μεταξύ άλλων, την πρόθεσή μου να εισχωρήσω στον καταυλισμό και να καταγράψω την καθημερινότητά τους, τις συνήθειές τους, τις συνθήκες διαβίωσής τους και να τραβήξω και κάποια πορτρέτα.

Title:Welcome to the gypsy camp
-a lot of happy faces welcomed me at the gypsy camp. We brought them milk and grapes and although they are faced with tremendous difficulties and live in unspeakable conditions they were happy to show me around and be photographed. Some of them live in caravans, some in abandonned buses, most in improvised houses made by metal plates. I chose to present my first three photos in black and white since they are more dramatic that way.

Ξεκίνησα πολύ διστακτικά, με φόβο-θα έλεγα, ρωτώντας τη Δημοτική αρχή, από τον Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου ως και το Δήμαρχο ποιος θα ήταν ο καλύτερος τρόπος προσέγγισης, ώστε να μπορέσω να μπω στον καταυλισμό και να με δεχτούν, να τραβώ φωτογραφίες χωρίς να με διώξουν. Πήρα άδεια από το "βασιλιά" τους το Νεκτάριο κι έφτασα για πρώτη φορά στην περιοχή που μένουν λίγο μετά το γεφυράκι του Ασκληπιείου, στα λεγόμενα "σκουπίδια".

Η πρώτη εικόνα ήταν απογοητευτική. Δεκάδες μικρά παιδιά να παίζουν, να τρέχουν μες στο δρόμο και να τον διασχίζουν, σ'έναν δρόμο που περνούν αυτοκίνητα ασταμάτητα. Σκουπίδια, μπάζα, αυτοσχέδια "σπίτια" από λαμαρίνες, άσχημη μυρωδιά και εγκατάλειψη. Ευτυχώς, η φίλη μου η Μαρία ήρθε μαζί για συμπαράσταση κι έφερε μαζί της τρόφιμα, γάλα και σταφύλια, τους φέραμε και μερικές τσάντες ρούχα και παιχνίδια για να τους καλοπιάσουμε να μην μας διώξουν.

Τους εξήγησα τους λόγους που είχα πάει κι ήλπισα ότι θα με εμπιστεύονταν. Τα παιδιά μαζεύτηκαν γύρω μου με τρελό ενθουσιασμό, κι άρχισαν να με τραβούν απ' το χέρι για να μου δείξουν πού παίζουν. Εκεί στον καταυλισμό, λίγα μέτρα μακριά από τα "σπίτια τους", μια αυτοσχέδια παιδική χαρά έχει δημιουργηθεί σ' ένα παλιό εγκαταλελλειμένο λεωφορείο.

title: the playground
Five Roma-ni children playing in their own private playground, an abandonned bus.The bus is old, broken, rusty, with broken windows but it seems that the children are not at all bothered. They keep playing, fighting, jumping, running as if they were in the best playground in the world. These children, one barefoot, all dirty, actually seem to be having fun.
Technically speaking, the photo was turned in black and white, using Lightroom's green filter, to show the dramaticality of the conditions these people live in. You can see that the windscreen works as a frame for the whole scene, there are lines everywhere and stop motion.

Τα παιδιά ήταν πανευτυχή που θα πόζαραν για τις φωτογραφίες μου κι έφτιαξα τα πρώτα μου πορτρέτα μ'αυτά. 

Title:the pupil
-among the many children I met today at the gypsy camp, Garyfallia stood out. Her name means the flower of carnation in greek, a beautiful name for a special girl. Garyfallia is 8 years old. Most of the children go out in the streets to beg for money, while she chooses to go to school. She just finished first class of primary school and she wants to continue with school. Her mother called her "fat" many times, like that was actually her name, but she was kind and welcoming, calm and different from the other children. In the end, just seconds after I took this photo she asked me for some money to buy a croissant.

Τα παιδιά συνέχισαν να μου τραβούν την προσοχή, ίσως γιατί έμοιαζαν σαν εντελώς φυσιολογικά, χαρούμενα παιδιά κι ας ζούσαν σε άθλιες συνθήκες, μέσα στα σκουπίδια, χωρίς νερό πολλές φορές, ξυπόλυτα και συνέχισα να τα φωτογραφίζω. Η αρχική μου πρόθεση ήταν να καταθέσω όλες τις φωτογραφίες μου σε ασπρόμαυρο για να τονίσω την αθλιότητα των συνθηκών και την δραματικότητα της όλης κατάστασης.

the way we see them has a black-and-white complexion. everything about them seems dark, or dirty, or unhealthy. we believe they live in unspeakable conditions and they do.

Title:Let me show you where I live
-two of the children invite me inside their "house". The window is broken and taped, the grandma inside was not hospitable, she was really worried,smoking her cigarette, about her daughter and son-in-law who went to Athens for some reason. Barefoot children on the burning asphalt but smiling nonetheless. All three people in the photo are looking in different directions.

Και όσο ανέβαζα τις φωτογραφίες μου στο πανεπιστήμιο και περνούσαν από την κρίση καθηγητών και συμφοιτητών, μου γίνονταν προτάσεις του τύπου ν'αρχίσω να περνάω περισσότερη ώρα εκεί, ώστε ν'αρχίσουν να μ' εμπιστεύονται και να μην μου ποζάρουν αλλά να περιφέρομαι πια σαν αόρατη ανάμεσά τους και να τους φωτογραφίζω την ώρα που είναι αυθόρμητοι και αληθινοί.

Μπήκα στα σπίτια τους. Με καλοδέχτηκαν χωρίς να ζητήσουν τίποτα. Μπήκα με φόβο, με καχυποψία' άλλωστε, είχα δεχτεί πειράγματα από τους φίλους μου ότι ενδεχομένως θα καταφέρω να μπω στον καταυλισμό αλλά το αν θα βγω ήταν άλλο θέμα. Πριν μπω στα σπίτια τους, φοβόμουν ότι -στην καλύτερη των περιπτώσεων-κάτι θα κολλήσω. Αυτό που είδα με σόκαρε θετικά. Τόσο που αποφάσισα κάποιες από τις φωτογραφίες με το εσωτερικό των σπιτιών να τις αφήσω έγχρωμες. Γιατί έτσι είναι τα σπίτια τους στο εσωτερικό σε αντίθεση με το εξωτερικό. Έξω βρωμιά και δυσωδία, μέσα χρώμα, πάστρα και τάξη.

Δεν ξέρω πως γίνεται να υπάρχει τέτοια αντίθεση του έξω με το μέσα. Έξω, είναι γνωστή η εικόνα που παρουσιάζουν οι Ρομά και η φήμη που έχουν. Μέσα είδα τρυφερές μαμάδες και τρυφερούς μπαμπάδες, είδα καθαρά και τακτοποιημένα σπίτια και, κυρίως, χαρούμενα παιδιά.

Επίσης σημαντικό, δε μου ζήτησαν τίποτα. Εκτός από μια γιαγιά που με ξεμονάχιασε και μου ζήτησε λεφτά για να πάρει ψωμί και γάλα, δε μου ζήτησε κανείς τίποτα. Μετά από ατελείωτες ώρες συζητήσεων, και μόνο μετά από δική μου προτροπή, μου είπαν ότι θα ήθελαν να μαζέψει ο Δήμος τα σκουπίδια και τα μπάζα, πράγμα που έγινε την αμέσως επόμενη μέρα μετά από ένα μόνο τηλέφωνο στην αποτελεσματική Ζέτα Τσιρπανλή, η οποία έστειλε άμεσα ανθρώπους να αντικαταστήσουν και τους κάδους απορριμάτων. Στις συζητήσεις που κάναμε φαινόταν να τους απασχολεί η υγεία των παιδιών τους-κινδύνευαν από ψώρα λόγω των σκουπιδιών και κάποιες μέρες δεν έχουν νερό-, καθώς και η σωματική τους ακεραιότητα, μιας και ζήτησαν κάποιο πλέγμα για να περιορίζονται και να μη διασχίζουν τον δρόμο.

*Οι Ρομά (στον ενικό αριθμό Ρομ), γνωστοί και ωςΤσιγγάνοι, Ατσίγγανοι, Αθίγγανοι, Κατσίβελοι,Σίντηδες ή Γύφτοι, είναι ένας κατά βάση νομαδικός λαός με ινδική καταγωγή.
Τους αποκάλεσαν Γύφτους, επειδή νόμισαν ότι ήρθαν από την Αίγυπτο. Τους είπαν Αθίγγανους, δηλαδή ανέγγιχτους (από το στερητικό α + θιγγάνω =αγγίζω), επειδή θεωρήθηκε ότι ανήκαν στην κατώτερη κάστα των Ινδουιστών που δεν επιτρέπεται να αγγίζει κανείς. Ως Τσιγγάνοι (παραφθορά του Αθίγγανοι) έχουν κάτι από βιολιά, Κάρμεν και παθιάρικους έρωτες. Ως Ατζίγγανοι χάνουν αμέσως κάθε γοητεία. Ως Ρομά είναι φυλετική μειονότητα που ζει σε πλείστες χώρες.
Είναι απομονωμένοι, στερημένοι και δεν πλησιάζονται εύκολα. Μόρφωση δεν έχουν, επειδή δεν έχουν ταυτότητα ούτε άλλα πιστοποιητικά που να βεβαιώνουν ποιοι είναι. Ζουν σε άθλια σπιτάκια του ενός δωματίου και εκεί πεθαίνουν από απλές, ιάσιμες αρρώστιες, επειδή δεν έχουν υγειονομική περίθαλψη.
Η παγκόσμια ημέρα των Ρομά είναι στις 8 Απριλίου.

I proudly present the photo which was selected by my Professor, photographer Mark Sullivan to represent my capstone project at Kresge Art Center Gallery 101, Michigan, U.S.A from November 21st and until the 9th of December 2016

 

Η δήλωση που συνόδευσε τη φωτογραφία που εκτέθηκε στο Kresge Art Center Gallery 101, Michigan, U.S.A καθώς και η περιγραφή της φωτογραφίας:

Name: Karagianni, Sophia
Hometown, Country: Kos island, The Dodecanese, Greece

Capstone Project Title: Gadjo Dilo

Title of the picture: Romaterial

Brief statement about the picture and project:
The photo shows a Roma girl leaning outside the window, having an unusual hand posture. It is the portrait of a lovely child with uncombed messy hair; the expression of her face is just so strong that I believe the viewer will have to stop and look twice. The portrait is pretty simplistic, straight focus on the girl, blurred background-a shallow depth of field-without any distracting details. I would say it is a rather symmetrical composition. The black-and-white displays a certain dramaticality, and makes the viewer wonder about her life and the difiiculties she might be faced with. 
My photos were taken in an area where the nomadic group of Roma, aka gypsies, live on the island of Kos. I tried to photograph the people-mostly the children, their conditions of living, their houses, their everyday life, their habits.   
 

Part One. My project will be in the category of Social Documentary (subcategory of diversity in race, culture, social group). I will be making my photographs in an area where the nomadic group of Roma, aka gypsies live on the island of Kos. I am going to try and photograph the people-the elderly and the children, their conditions of living, their everyday life, their habits. 
Part Two. I have chosen this project since social documentary photography is mostly dedicated to showing the life of underprivileged or disadvantaged people. If I were asked to do the same project last year, I would have certainly dealt with the Syrian refugees and their drama, which my island, Kos, experienced first hand. But now it is impossible to get permission to photograph them in the hotspot, so I chose the next most difficult thing to do. Because it is really difficult to get permission to enter their "caravan", I have to ask permission from their "King" and I'm not at all acquainted with such procedures. Bottom line is, I wanted to do something difficult to remember and I chose this. I hope I will find a way and they will let me in their world.

Part Three. I will begin by asking for permission to spend a day with them. See how they live, how women take care of their children, where they live, follow them to work-if some of them work, and generally add a journalistic aspect and learn everything there is to know about these people. If they accept me, it's going to be a challenge for me, since I have never done anything similar in my life and I will have to overcome a few fears I have with germs, microbes and dirt-as it is common knowledge that gypsies live in unspeakable conditions. Part Four.. I'm going to try mostly with black and white photos. When I googled the term "social documentary photography" 90% of the photos that showed up were black and white. Some portraits, maybe big aperture and blur depth of field, and every day life moments are hopefully to be included. 

P.S My title Gadjo Dilo, meaning the crazy non-romani,non-gypsy, was a 1997 beautiful film about a French young man who entered the world of gypsies and fell in love with the gypsy girl. In this case, I'm the crazy non-Romani who's about to enter the Romani's world. A second title, Romaterial, came up after a conversation I had with Mr.Hatzivogiatzis
Κείμενο, Φωτογραφίες: Sophia Karagianni