ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ, ΚΡΟΤΗΡΙ-ΒΟΛΚΑΝΙΔΙΑ
Λίγο μετά την εκκλησία του Άη Γιώργη του Πετρουμιανού (περίπου 500 μέτρα χωματόδρομο), στην περιοχή Κροτήρι-Βολκανίδια, βρίσκεται το γραφικό ξωκκλήσι της Αγίας Μαρίνας, ιδιοκτησίας της οικογένειας του Γιάννη Μαρκάκη. Ανήκει στην ενορία των Αγίων Πάντων και γιορτάζει στις 17 Ιουλίου. Η πρώτη φορά που εντόπισα το εκκλησάκι αυτό ήταν από ψηλά σε μια πεζοπορία στο Σύμπετρο το 2012. Έβγαλα τη φωτογραφία και μετά ρώτησα κι έμαθα πού βρισκόταν. Είχα 10 ολόκληρα χρόνια να πάω. Δεν άλλαξαν πολλά. Είναι το ίδιο γραφικό ξωκκλήσι, με την υπέροχη θέα, φροντισμένο και καθαρό.
 |
| 2022 |
 |
| 2012 |
Λίγες μέρες πριν, -πρακτικά απρόσκλητη-βρέθηκα στην Αγία Μαρίνα, καθώς -λόγω της επικείμενης γιορτής της- η οικογένεια βρισκόταν εκεί για να καθαρίσει το ξωκκλήσι ώστε να είναι έτοιμο για τον εσπερινό και το πανηγύρι στις 16 (παραμονή της γιορτής).  |
από το εσωτερικό της Αγίας Μαρίνας
|
Αν και άγνωστη, με προσκάλεσαν να καθίσω στο τραπέζι τους, σαν να 'μουν μέλος της οικογένειας ή σαν να γνωριζόμασταν από παλιά, έφαγα από την προβατίνα τους και το χειροποίητο τυρί της πόσας, έφαγα από το δροσερό καρπουζάκι του Μανιά, άκουσα τρεις Κρητικούς να τραγουδούν παίζοντας το λαούτο τους, είδα τα μικρά παιδιά της οικογένειας να χορεύουν τον χορό Ίσσο και γνώρισα τον Γιάννη Μαρκάκη που μου είπε δυο λόγια για την Αγία Μαρίνα. |
ο Γιάννης Μαρκάκης
|
Ρώτησα για κάτι χαλάσματα που υπάρχουν κοντά στην εκκλησία. Αυτά τα χαλάσματα ήταν το σπίτι που μεγάλωσε ο πατέρας του και τα 11 αδέλφια του, 12 παιδιά όλα μαζί - 7 κορίτσια και 5 αγόρια- μαζί με τους γονείς τους. Μια ασπρόμαυρη ταινία παίχτηκε στο μυαλό μου, με μια ντουζίνα παιδιά να μεγαλώνουν στο βουνό επί Ιταλοκρατίας και ιστορίες με κυνηγημένους από Άγγλους Γερμανούς.
Το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας χτίστηκε το 1993, πάνω στα ερείπια παλαιότερης εκκλησίας που προϋπήρχε αλλά κάηκε όταν πήραν φωτιά κάποια βούρλα. Από τότε, επιθυμία των γονιών του Γιάννη ήταν να χτιστεί εκ νέου η εκκλησία, όπερ και εγένετο το 1993.
Ο εσπερινός θα ψαλεί το Σάββατο 16 Ιουλίου στις 7:00 μ.μ και μετά θα ακολουθήσει το φημισμένο παραδοσιακό πανηγύρι. *Ευχαριστώ τη φίλη μου, τη Μαρία, που με "έσυρε" ως εκεί
*Η συγκεκριμένη εμπειρία μου δίνει την ελπίδα πως υπάρχει ακόμη ελληνική φιλοξενία, υπάρχει ακόμη Κωακή φιλοξενία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου