Ένα δώρο έμπνευση από τον goatt_88: Ο Μικρός Πρίγκιπας και η Αλεπού στο ΕΠΑΛ μας
Δεν πρόκειται για μια απλή εικόνα, αλλά για μια στιγμή αιώνιας φιλίας, αγάπης και κατανόησης. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης αφιέρωσε την άδειά του, πολλές ώρες από τον προσωπικό του χρόνο, και για μία ολόκληρη εβδομάδα δούλεψε ασταμάτητα ώστε να αφήσει αυτό το δώρο στους μαθητές μας. Και όλα αυτά χωρίς κανένα αντάλλαγμα, μόνο από την αγάπη του για την τέχνη και την πίστη του στη δύναμή της.
Η επιλογή του θέματος δεν είναι τυχαία. Ο διάλογος του Μικρού Πρίγκιπα με την Αλεπού, εκεί όπου αναδεικνύεται η αξία της σχέσης και της αληθινής φιλίας, είναι ίσως το πιο αγαπημένο κεφάλαιο του βιβλίου:
«Αν θέλεις έναν φίλο, εξημέρωσέ με… Μόνο με την καρδιά μπορείς να δεις καθαρά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.»
Αυτά τα λόγια αποκτούν ιδιαίτερη σημασία σε ένα σχολικό περιβάλλον. Θυμίζουν σε όλους μας – μαθητές, καθηγητές, γονείς – ότι η εκπαίδευση δεν είναι μόνο γνώση, αλλά και σχέσεις, συναισθήματα, δέσιμο. Είναι η εξημέρωση μέσα από την υπομονή & την επιμονή της συντροφιάς, είναι η κατανόηση του άλλου, είναι η αποδοχή, είναι το να είσαι εκεί για τον άλλο.
Από σήμερα, οι άδειοι τοίχοι δεν είναι πια άδειοι. Έχουν φωνή, έχουν ψυχή. Όσοι αγαπούν ήδη τον Μικρό Πρίγκιπα θα συγκινηθούν. Όσοι δεν τον γνωρίζουν, ίσως σταθούν για λίγο και αναρωτηθούν: «Ποιο είναι αυτό το παιδί που αγκαλιάζει μια αλεπού;» Κι έτσι θα αρχίσει ένα ταξίδι.
Για όλα αυτά, νιώθουμε την ανάγκη να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον καλλιτέχνη. goatt_88, σε ευχαριστούμε! Για το ταλέντο σου, για το χρώμα που έφερες, για τον κόπο και την αγάπη σου, για το δώρο που άφησες στους μαθητές μας, αλλά και για το μήνυμα που μας άφησες στους τοίχους μας.
Ένα μήνυμα που δεν ξεθωριάζει με τον χρόνο:
να βλέπουμε με την καρδιά..
Ακολουθεί το κεφάλαιο που ο Μικρός Πρίγκιπας γνωρίζει την αλεπού και μαθαίνει τι σημαίνει εξημέρωση, από το βιβλίο "ο Μικρός Πρίγκιπας" του Antoine de Saint-Exupéry.
21 - ΚΕΦΑΛΑΙΟ XXI / XXVII
ΚΕΦΑΛΑΙΟ XXI
Τότε ήταν που εμφανίστηκε η αλεπού.
- «Καλημέρα», του είπε η αλεπού.
- «Καλημέρα», απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκηπας, που γύρισε αλλά δεν είδε κανέναν.
- «Εδώ είμαι...», είπε η φωνούλα, «...κάτω απ' τη μηλιά».
- «Τι είσαι εσύ;», ρώτησε ο μικρός πρίγκηπας. «Είσαι πολύ όμορφη...»
- «Είμαι μια αλεπού», του αποκρίθηκε εκείνη.
- «Έλα να παίξεις μαζί μου», της πρότεινε ο μικρός πρίγκηπας. «Είμαι τόσο πολύ λυπημένος...».
- «Δε μπορώ να παίξω μαζί σου», του είπε η αλεπού. «Δεν είμαι εξημερωμένη».
- «Α! Συγγνώμη...» ψέλλισε ο μικρός πρίγκηπας. Αλλά, σκεπτόμενος για λίγο, προσέθεσε: - «Τι σημαίνει "εξημερώνω";»
- «Δεν πρέπει να είσαι από 'δω...» του είπε η αλεπού, «Τι ψάχνεις να βρεις;»
«Ψάχνω να βρω τους ανθρώπους», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Τι σημαίνει "εξημερώνω";»
- «Οι άνθρωποι...», είπε η αλεπού, «...έχουν τουφέκια και βγαίνουν για κυνήγι. Είναι πολύ ενοχλητικό! Επίσης έχουν κοτόπουλα. Μόνο αυτό τους ενδιαφέρει. Εσύ ψάχνεις για κοτόπουλα;»
- «Όχι,...», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «...ψάχνω για φίλους. Τι σημαίνει "εξημερώνω";»
- «Είναι κάτι που 'χει περάσει στη λήθη. Σημαίνει "Δημιουργώ δεσμούς"...»
- «Δημιουργώ δεσμούς;»
- «Έτσι ακριβώς», είπε η αλεπού. "Για μένα είσαι τώρα, μόνο ένα αγοράκι, ολόιδιο ανάμεσα σε εκατό χιλιάδες αγόρια. Και δε σ' έχω ανάγκη. Και ούτε εσύ μ' έχεις ανάγκη. Για σένα δεν είμαι παρά μια αλεπού, ολόιδια ανάμεσα σ' εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αν με εξημέρωνες όμως, θα είχαμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα είσαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Και θα είμαι για σένα μοναδική στον κόσμο..."
- «Αρχίζω να καταλαβαίνω», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω ότι μ' έχει εξημερώσει...».
- «Είναι πιθανό», είπε η αλεπού. «Στη Γη βλέπει κανείς πολλά και διάφορα...».
- «Α! Δεν ήταν στη Γη», είπε ο μικρός πρίγκηπας.
Η αλεπού φάνηκε να παραξενεύεται: - «Σε άλλο πλανήτη;»
- «Ναι».
-«Υπάρχουν κυνηγοί σ' αυτόν τον πλανήτη;»
- «Όχι»
- «Αυτό είναι ενδιαφέρον! Κοτόπουλα υπάρχουν;»
- «Όχι».
- «Τίποτα δεν είναι τέλειο...», αναστέναξε η αλεπού. Μα επέστρεψε στην αρχική της ιδέα: - «Η ζωή μου είναι μονότονη. Εγώ κυνηγώ τα κοτόπουλα κι' οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλα τα κοτόπουλα είναι ίδια κι' όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι. Οπότε βαριέμαι κάπως. Αν όμως με εξημέρωνες, η ζωή μου θα γέμιζε φως. Θα ξεχώριζα τον ήχο από τα βήματά σου. Τα βήματα των άλλων θα μ' έκαναν να κρύβομαι μες τη γη. Τα δικά σου θα με καλούσαν έξω απ' το λαγούμι μου, σα γλυκιά μουσική. Κι' ακόμα...δες! Βλέπεις πέρα, εκεί, τα χωράφια με το σιτάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το σιτάρι για μένα δεν έχει αξία. Και τα χωράφια με το σιτάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι' αυτό είναι λυπηρό! Εσύ όμως έχεις ξανθά μαλλιά. Κι αυτό θα είναι υπέροχο, όταν θα μ' έχεις εξημερώσει! Το σιτάρι που είναι ξανθοκίτρινο θα μου θυμίζει εσένα. Και θ' αγαπώ το θρόισμα του ανέμου μέσα απ' τα στάχυα...». Η αλεπού έμεινε για ώρα να κοιτάζει αμίλητη το μικρό πρίγκηπα, μέχρι που του είπε:- «Σε παρακαλώ... εξημέρωσε με!».
- «Το θέλω πολύ...», απάντησε ο μικρός πρίγκηπας, «...αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω να γνωρίσω νέους φίλους και να μάθω πολλά νέα πράγματα».
- «Όσα γνωρίζει κανείς, είναι όσα έχει εξημερώσει», είπε η αλεπού. «Οι άνθρωποι δεν έχουν πια το χρόνο να καταλάβουν τίποτε, πραγματικά. Αγοράζουν μόνο διάφορα πράγματα - έτοιμα όλα - από τους εμπόρους. Μιας και δεν υπάρχει όμως κανένας έμπορος που να πουλά φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πλέον πραγματικούς φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!».
- «Τι πρέπει να κάνω;», ρώτησε ο μικρός πρίγκηπας.
- «Θα πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή», απάντησε η αλεπού. «Θα κάθεσαι στην αρχή λίγο πιο μακριά από μένα, κάπως έτσι, στο χορτάρι. Εγώ θα σε κοιτώ με την άκρη του ματιού μου κι εσύ δε θα λες τίποτε. Τα λόγια είναι πολλές φορές πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα όμως, θα έρχεσαι να καθίσεις και λίγο πιο κοντά...
Την επόμενη μέρα, ο μικρός πρίγκηπας ξαναγύρισε εκεί.
- «Θα ήταν πιο καλά, να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα», είπε η αλεπού. «Αν εσύ έρχεσαι - για παράδειγμα - στις τέσσερις το απόγευμα, εγώ από τις τρεις θα αρχίσω να νοιώθω ευτυχισμένη. Κι όσο η ώρα θα πλησιάζει, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα νοιώθω. Κι όταν θα σημαίνει τέσσερις, εγώ θα είμαι πια ανήσυχη απ' την ανυπομονησία μου· θα 'χω ανακαλύψει το τίμημα της ευτυχίας! Αν όμως εσύ έρχεσαι άλλη ώρα κάθε φορά, δε θα ξέρει η καρδιά μου πότε να σε λαχταρήσει... πρέπει να έχουμε το τελετουργικό μας».
- «Τι είναι το "τελετουργικό";», ρώτησε ο μικρός πρίγκηπας.
- «Είναι κάτι που 'χει περάσει στη λήθη», απάντησε η αλεπού. «Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να ξεχωρίζει από τις άλλες μέρες και μια ώρα να ξεχωρίζει από τις άλλες ώρες. Οι κυνηγοί - για παράδειγμα - έχουν ένα τελετουργικό. Κάθε Πέμπτη στήνουν χορό με τις κοπέλες του χωριού. Κι' έτσι η Πέμπτη είναι μια μέρα καταπληκτική! Πηγαίνω άνετα περίπατο ακόμα και μέχρι τ' αμπέλια. Αν οι κυνηγοί πήγαιναν για χορό οποτεδήποτε - χωρίς πρόγραμμα - όλες οι μέρες θα ήταν ίδιες και δε θα είχα ούτε λεπτό ξεκούρασης».
Κι' έτσι ο μικρός πρίγκηπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι' όταν άρχιζε να πλησιάζει η ώρα του αποχωρισμού, η αλεπού είπε: - «Α!...Θα κλάψω...»
- «Εσύ φταις...», είπε ο μικρός πρίγκηπας, «...εγώ δεν ήθελα καθόλου το κακό σου, αλλά εσύ ήθελες να σ' εξημερώσω...». - «Μα και βέβαια», είπε η αλεπού.
- «Μα αφού θα κλάψεις!», παραξενεύτηκε ο μικρός πρίγκηπας.
- «Μα και βέβαια», επανέλαβε η αλεπού.
- «Άρα λοιπόν δεν κέρδισες τίποτε!»
- «Κι' όμως κέρδισα...», είπε η αλεπού, «...κέρδισα απ' το ξανθοκίτρινο χρώμα του σταριού». Και μετά, είπε:
- «Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις ότι το δικό σου είναι μοναδικό σ' ολόκληρο τον κόσμο. Να γυρίσεις για να πούμε αντίο κι' εγώ θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό». Ο μικρός πρίγκηπας πήγε για να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.
- «Δε μοιάζετε καθόλου στο τριαντάφυλλο μου· ακόμα δεν είστε τίποτε...», τους είπε. «Κανένας δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν. Είστε όπως ήταν άλλοτε η αλεπού μου. Ήταν μια αλεπού ολόιδια ανάμεσα σ' εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Όμως τώρα πια έγινε φίλη μου και γι' αυτό είναι μοναδική σ' ολόκληρο τον κόσμο». Και τα τριαντάφυλλα ένιωσαν ντροπή μ' αυτά τα λόγια. - «Είστε όμορφα, μα είστε κενά», τους είπε ακόμα. «Κανείς δε θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Ένας τυχαίος περαστικός βέβαια, ίσως να πίστευε ότι το δικό μου τριαντάφυλλο είναι ίδιο μ' εσάς. Εκείνο όμως, είναι - από μόνο του - πιο σημαντικό απ' ότι είστε όλα εσείς μαζί, γιατί εκείνο είναι αυτό που το πότισα. Γιατί εκείνο είναι αυτό που το προφύλαξα απ' τον άνεμο. Γιατί εκείνο είναι αυτό που το καθάρισα απ' τις κάμπιες (εκτός από δυο - τρεις ίσως, για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί εκείνο είναι αυτό που το άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή ακόμα και να μένει αμίλητο μερικές φορές. Γιατί εκείνο είναι το τριαντάφυλλο μου».
Και μ' αυτά τα λόγια, ξαναγύρισε στην αλεπού: - «Αντίο», της είπε...
- «Αντίο», είπε η αλεπού. «Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά μπορείς να δεις καθαρά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν».
- «Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν...», επανέλαβε κι ο μικρός πρίγκηπας για να το θυμάται. - «Ο χρόνος που αφιέρωσες στο τριαντάφυλλο σου είναι που το κάνει τόσο σημαντικό».
- «Ο χρόνος που αφιέρωσα στο τριαντάφυλλο μου...», επανέλαβε κι ο μικρός πρίγκηπας για να το θυμάται. - «Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια», είπε η αλεπού. «Εσύ όμως δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Γίνεσαι υπεύθυνος, για πάντα, γι' αυτό που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο σου...».
- «Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο μου...», επανέλαβε κι ο μικρός πρίγκηπας για να το θυμάται.
Πηγή του αποσπάσματος του Μικρού Πρίγκιπα: www.lingq.com
Σχετικοί Σύνδεσμοι: goatt_88: O street artist που ομορφαίνει τους τοίχους στην Κω
Κείμενο, Φωτογραφίες: Sophia Karagianni
Ακολουθεί η μετάφραση του κειμένου στα αγγλικά:
A Gift of Inspiration by goatt_88: The Little Prince and the Fox at Our School
Sometimes the walls of a school cease to be empty surfaces and become living organisms. As if they breathe, as if they have something to say. This is exactly what happened at our school, thanks to goatt_88 — the now well-known street artist Yiannis Papakatsikas — who created a mural of unique value: the Little Prince embracing the Fox, inspired by the classic work of Antoine de Saint-Exupéry.
This is not just an image, but a moment of eternal friendship, love, and understanding. The artist dedicated his vacation, many hours of his personal time, and for an entire week worked tirelessly to leave this gift for our students. And all this without asking for anything in return — only out of love for art and faith in its power.
The choice of theme is not accidental. The dialogue between the Little Prince and the Fox, where the value of connection and true friendship emerges, is perhaps the most beloved chapter of the book:
"If you want a friend, tame me… It is only with the heart that one can see rightly. What is essential is invisible to the eye."
These words carry special meaning in a school environment. They remind all of us — students, teachers, parents — that education is not only about knowledge, but also about relationships, emotions, and bonds. It is taming through patience and companionship, it is understanding the other, it is acceptance, it is being there for one another.
From today, the empty walls are no longer empty. They have a voice, they have a soul. Those who already love the Little Prince will be touched. Those who do not yet know him may pause for a moment and wonder: “Who is this child embracing a fox?” And thus a journey will begin.
For all these reasons, we feel the need to say a big thank you to the artist. goatt_88, thank you! For your talent, for the colors you brought, for your effort and your love, for the gift you left to our students, and for the message you left upon our walls.
A message that will not fade with time:
to see with the heart…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου