Επίσκεψη στο ΕΕΕΕΚ Κω, ένα σχολείο που κάνει σπουδαίο έργο και που έχει ανάγκη – και αξίζει – την στήριξη όλων μας

Επίσκεψη στο ΕΕΕΕΚ Κω, ένα σχολείο που κάνει σπουδαίο έργο και που έχει ανάγκη – και αξίζει – την στήριξη όλων μας

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, στις 3 Δεκεμβρίου, και με πρωτοβουλία της αγαπημένης συναδέλφου Εύης Πέρου, αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με σχετικό πρότζεκτ με πολλές δράσεις που θα διαρκέσει ως την άνοιξη. Πρώτη στάση το ΕΕΕΕΚ Κω.

Η επίσκεψη

Χθες, μαθητές και καθηγητές του 1ου ΕΠΑΛ Κω επισκεφθήκαμε το Ειδικό Εργαστήριο Επαγγελματικής Κατάρτισης. Δεν ξέρω γιατί δεν το είχα κάνει μέχρι τώρα -να επισκεφτώ το ΕΕΕΕΚ-, αλλά χαίρομαι που, με την παρακίνηση της Εύης, το έκανα. Οι μαθητές του τομέα Δομικών, με την επίβλεψη της καθηγήτριάς τους, Μαριέτας Χαβαλέ, έφτιαξαν ένα υπέροχο "πλακάτ-παζλ" που ενώνει τα σχολεία ΕΕΕΕΚ Κω και ΕΠΑΛ Κω σε ένα κομμάτι.

Μόλις φτάσαμε, μας υποδέχτηκε η διευθύντρια του σχολείου, κυρία Κατερίνα Τσατσακλά και μόλις χτύπησε το κουδούνι, άρχισαν να καταφτάνουν οι μαθητές του ΕΕΕΕΚ για μια πρώτη γνωριμία με τους μαθητές του ΕΠΑΛ. Ελάχιστα κράτησε η αμηχανία της πρώτης γνωριμίας κι ακολούθησαν γέλια, χαρές και τα δύο σχολεία έγιναν ένα. Τα παιδιά του ΕΠΑΛ είχαν ετοιμάσει και ευχετήριες καρτούλες για τα Χριστούγεννα και προχωρήσαμε αμέσως στη δενδροφύτευση και την τοποθέτηση της πινακίδας.

Η αναμνηστική πινακίδα του ΕΠΑΛ Κω, που συμβολίζει την ένωση, την αδελφοποίηση των δύο σχολείων, τη φιλία, τη συνεργασία, τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, παράλληλα με το "πράσινο" αποτύπωμα που θέλουμε να αφήνουμε ως σχολείο, τοποθετήθηκε δίπλα στην ελιά που φυτέψαμε μπροστά από το ΕΕΕΕΚ. Η ελιά είναι σύμβολο ζωής, ειρήνης και αντοχής, έχει ρίζες που βυθίζονται βαθιά στη γη, αντέχοντας τον χρόνο, τις καταιγίδες και τις δοκιμασίες.

Μετά τη δενδροφύτευση, μοιραστήκαμε σε ομάδες και ξεναγηθήκαμε στις εγκαταστάσεις του ΕΕΕΕΚ. Στο θερμοκήπιο του σχολείου, ο Γεωπόνος του ΕΕΕΕΚ ενημέρωσε τους μαθητές του τομέα Γεωπονίας.

Μια ομάδα πήγε στην κουζίνα του σχολείου κι έφτιαξαν μοσχομυρωδάτα μπισκότα, τα οποία είχαν φαγωθεί πριν φύγουμε. Προσφέρθηκαν, επίσης, χειροποίητοι κουραμπιέδες σε όλους μας. Ακολούθησε μια μίνι "συναυλία", όπου ο μουσικός του σχολείου, μαζί με τους μαθητές του, έπαιξαν μουσική και τραγούδησαν γνωστά χριστουγεννιάτικα τραγούδια ξεσηκώνοντας μικρούς και μεγάλους.

Το σχολείο

Το ΕΕΕΕΚ Κω είναι το Ειδικό Εργαστήριο Επαγγελματικής Κατάρτισης. 

Είκοσι πέντε παιδιά με διαφορετικές ανάγκες, με διαφορετικές δυσκολίες – άλλες πιο ελαφριές, άλλες πολύ βαριές. Κι όμως, τίποτα εκεί μέσα δεν σου έδινε την αίσθηση της έλλειψης.

Οι νέες εγκαταστάσεις υπέροχες (βρίσκονται εδώ, στα παλιά γραφεία της TUI, περίπου έναν χρόνο). Καθαροί, φωτεινοί χώροι, γεμάτοι αγάπη και φροντίδα. Μία μοναδική αίθουσα Εργοθεραπείας. Εργαστήρια Κηπουρικής και Μαγειρικής. Τοίχοι με λόγια όμορφα και εμπνευσμένα, αποσπάσματα από τον Μικρό Πρίγκιπα, παροτρύνσεις να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Χώροι όπου τα παιδιά παίζουν μουσική, ανεβάζουν παραστάσεις, δημιουργούν, γελούν.

Οι καθηγητές και οι φροντιστές ζεστοί, αληθινοί, παρόντες. Τα παιδιά έπαιξαν μουσική, έφτιαξαν κουλουράκια, χάρηκαν τόσο που ήθελαν κι άλλο. Αγκάλιαζαν τη διευθύντρια, τη φιλούσαν, με μια οικειότητα που μόνο η αγάπη και η εμπιστοσύνη γεννά.

Μέσα σε μία ώρα γνώρισα σχεδόν όλα τα παιδιά. Την Ειρήνη, που τόσο καλά την ξέρω μέσα από τα μάτια της μητέρας της, της Μαρίας. Την Ιωάννα, που ήθελε να κάνει παραγγελιά το τραγούδι "Μάτια μου κι εγώ για σένα έχω, Έρωτα που άλλο δεν αντέχω". Τον Χουσεΐν, τον χορευταρά. Τον Θύμιο, που πηγαίνει για ύπνο νωρίς. Τον Μανώλη, με τις φανταστικές ζωγραφιές του και το μεγάλο του ταλέντο στη μουσική και στην τέχνη. Τον Μιχάλη, με το σπάνιο χάρισμα στον αθλητισμό, που έχει φτάσει μέχρι το Παγκόσμιο, στο Τρίαθλο στην Ιταλία. Τον Νίκο, τον άσο της τσάπας, μας φύτεψε την ελιά στο "πιτς φυτίλι". Την Ίριδα που δε χάνει συναυλία. Τον Γιώργο, την Αλεξάνδρα, τον Κώστα, τη Δέσποινα και τον Μάριο.

ο Μιχάλης, το αστέρι του αθλητισμού (αριστερά) και ο Μανώλης, το αστέρι της ζωγραφικής (δεξιά) μπροστά από τον πίνακα που έχει ζωγραφίσει ο Μανώλης. Ακολουθούν και τα υπόλοιπα έργα του, που μας έδειξε με περηφάνεια

Παλαιότερο "δωράκι" του ΕΠΑΛ ΚΩ, κοσμεί τοίχο του ΕΕΕΕΚ

Είδα γραφεία και αίθουσες γεμάτες φροντίδα. Είδα ανθρώπους με νοιάξιμο αληθινό. Είδα χαρούμενα παιδιά. Είδα ένα σχολείο που κάνει σπουδαίο έργο και που έχει ανάγκη – και αξίζει – την στήριξη όλων μας.

Και σκέφτηκα πως υπάρχουν μέρη που δεν τα επισκέπτεσαι απλώς. Σε αλλάζουν λίγο. Και καλό είναι να μην το ξεχάσω αυτό.

Κείμενο, Φωτογραφίες, Βίντεο: Sophia Karagianni

*Ευχαριστούμε για την προσφορά της ελιάς, την Γεωργοτεχνική Κω - Α. Πικιώνης Αφοί Χατζηγιακουμή, καθώς και τον κύριο Τσιγαρά Μιλτιάδη, πρόεδρο του Συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του ΕΠΑΛ Κω, για τη μεταφορά μας από και προς το σχολείο.

Ακολουθεί η μετάφραση του κειμένου στα αγγλικά:

Visit to EEEEK Kos, a school that does remarkable work and needs – and deserves – the support of all of us

On the occasion of the International Day of Persons with Disabilities on December 3rd, and on the initiative of our dear colleague Evi Perou, we decided to engage in a related project with many activities that will continue until spring. Our first stop was EEEEK Kos.

The visit

Yesterday, students and teachers of the 1st EPAL of Kos visited the Special Vocational Education and Training Workshop (EEEEK). I don’t know why I hadn’t done it until now—to visit EEEEK—but I’m glad that, encouraged by Evi, I finally did. The students of the Construction sector, under the supervision of their teacher, Marietta Havalé, created a wonderful “puzzle-sign” that symbolically connects EEEEK Kos and EPAL Kos into one piece.

As soon as we arrived, we were welcomed by the school’s principal, Mrs. Katerina Tsatsakla, and when the bell rang, the students of EEEEK began arriving for a first meeting with the EPAL students. The initial awkwardness of first introductions lasted only a moment; laughter and joy followed, and the two schools became one. The EPAL students had also prepared Christmas greeting cards, and we immediately proceeded with the tree planting and the placement of the commemorative sign.

The commemorative sign of EPAL Kos, symbolizing unity, the twinning of the two schools, friendship, cooperation, and respect for diversity—along with the “green” footprint we wish to leave as a school—was placed next to the olive tree we planted in front of EEEEK. The olive tree is a symbol of life, peace, and resilience; its roots sink deep into the earth, enduring time, storms, and trials.

After the tree planting, we split into groups and were guided through the facilities of EEEEK. In the school’s greenhouse, the EEEEK agronomist informed the students of the Agriculture sector.

One group went to the school kitchen and made fragrant cookies, which were all eaten before we left. Homemade kourabiedes were also offered to everyone. This was followed by a mini “concert,” where the school’s music teacher, together with the students, played music and sang well-known Christmas songs, delighting both young and old.

The school

EEEEK Kos is the Special Vocational Education and Training Workshop.

Twenty-five children with different needs, with different challenges—some milder, others very severe. And yet, nothing inside gave the impression of lack.

The new facilities are wonderful (they have been located here, in the former TUI offices, for about a year). Clean, bright spaces filled with love and care. A unique Occupational Therapy room. Gardening and Cooking workshops. Walls adorned with beautiful and inspiring words, excerpts from The Little Prince, encouragements to become better people. Spaces where children play music, stage performances, create, and laugh.

The teachers and caregivers are warm, genuine, and present. The children played music, baked cookies, enjoyed themselves so much that they wanted more. They hugged the principal, kissed her, with an intimacy born only of love and trust.

Within an hour, I met almost all the children. Irene, whom I know so well through her mother Maria’s eyes. Joanna, who wanted to request the song “Matia mou ki ego gia sena echo, erota pou allo den anecho.” Hussein, the great dancer. Thymios, who goes to bed early. Manolis, with his fantastic drawings and his great talent in music and art. Michalis, with his rare athletic gift, who has reached world-level competition in triathlon in Italy. Nikos, the ace with the hoe, who planted the olive tree for us “in a flash.” Irida, who never misses a concert. George, Alexandra, Kostas, Despina, and Mario.

Michalis, the star athlete (left), and Manolis, the star of painting (right), in front of the painting created by Manolis. His other works followed, which he showed us with pride.

A previous “gift” from EPAL Kos adorns a wall of EEEEK.

I saw offices and classrooms filled with care. I saw people with genuine concern. I saw happy children. I saw a school that does remarkable work and needs—and deserves—the support of all of us.

And I thought that there are places you don’t simply visit. They change you a little. And it’s good not to forget that.

Text, Photos, Video: Sophia Karagianni

*We thank Geotechniki Kos – A. Pikionis Bros. Chatzigiakoumis for the donation of the olive tree, as well as Mr. Miltiadis Tsigaras, President of the Parents and Guardians Association of EPAL Kos, for transporting us to and from the school.