ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ ΚΩ

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ ΚΩ

Μία ομάδα τεσσάρων μαθητών στο πλαίσιο του μαθήματος Project-Ερευνητική Εργασία με θέμα: -Γιατί; -Γιατί με νοιάζει., διάλεξε να νοιαστεί για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Μετά από επικοινωνία με το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κώου Νισύρου κ.κ Ναθαναήλ αλλά και τηλεφωνικής επικοινωνίας μας με το Γηροκομείο ενημερωθήκαμε ότι υπάρχει ανάγκη για τρόφιμα, απορρυπαντικά, πάνες, μωρομάντηλα, υποστρώματα κ.ά. Τα παιδιά κινητοποιήθηκαν, ζήτησαν τη βοήθεια των συμμαθητών τους και του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων και μέσα σε λιγότερο από μια ώρα μάζεψαν τα χρήματα που χρειαζόμασταν, πουλώντας φωτογραφίες συμμαθητών τους, αγόρασαν είδη απαραίτητα για τη φροντίδα των ηλικιωμένων και πήγαμε να τα παραδώσουμε.

με τα χρήματα που μαζέψαμε αγοράσαμε πάσης φύσης απορρυπαντικά και άλλα είδη απαραίτητα για τη φροντίδα και την περιποίηση των ηλικιωμένων

τρία παιδιά της τρίτης λυκείου, η Ιωάννα Κουίκη, η Ειρήνη Ουίτμορ και ο Οδυσσέας Κουλλιάς έβαλαν τα δυνατά τους και πούλησαν 23 φωτογραφίες μαθητών του σχολείου, μαζεύοντας μ αυτόν τον τρόπο 83 ευρώ

οι μαθητές του project χάρισαν παιδιά που μας βοήθησαν μια σοκολάτα για να τους ευχαριστήσουν για τη βοήθειάτους

Στο γηροκομείο, που βρίσκεται δίπλα στο Μοναστήρι του Άγιου Νεκτάριου, μας υποδέχτηκαν η Σοφία και η κυρία Δόμνα (συνταξιούχος εκπαιδευτικός, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και βοηθά εθελοντικά στο Γηροκομείο). Εκεί φιλοξενούνται μόλις επτά σούπερ γιαγιάδες από 77 έως 95 ετών και ένας και μονάκριβος παππούς, 97 ετών, το κοκκοράκι του Γηροκομείου όπως μας είπε χαρακτηριστικά η κυρία Ευτυχία, η κοκέτα της παρέας, η νεοφερμένη Αθηναία (έχει μόλις ενάμιση μήνα στο γηροκομείο).

το γηροκομείο-διακρίνεται και το εκκλησάκι του, ο Χριστός

η κυρία Ευτυχία, ευαίσθητη και κοκέτα

Η πρώτη γιαγιά που συναντήσαμε ήταν η κυρία Ευανθία, περίπου 82 ετών, η οποία ζει στο γηροκομείο από τότε που άνοιξε, το 1971. Βρέθηκε τότε μόνη στη Ζια με ιδιαίτερα προβλήματα (δεν μιλούσε) και ο τότε Μητροπολίτης Ναθαναήλ την έφερε στο γηροκομείο όπου ζει εδώ και 43 χρόνια!! Εδώ και δύο χρόνια δε, έχει αρχίσει και μιλάει. Είναι επίσης, πολύ κοινωνική , μας έδειξε το δωμάτιό της με τις δεκάδες κούκλες που τις ξέρει όλες απέξω με τ όνομά τους.

οι μαθητές με τη γιαγιά Ευανθία στην τραπεζαρία

η γιαγιά Ευανθία ποζάρει

με τη γιαγιά Ευανθία στο δωμάτιό της

Η γιαγιά Αθηνά, με συγκίνησε πιο πολύ απ΄όλες. Μια κοτσονάτη γιαγιά 95 ετών, δε θυμόταν το γιο της αλλά ήξερε τους στίχους όλων των τραγουδιών απέξω. Μας τραγούδησε το "Δυο πράσινα μάτια με μπλε βλεφαρίδες" και κέρδισε το χειροκρότημα όλων.

η γιαγιά Αθηνά τραγουδάει "Δυο πράσινα μάτια με μπλε βλεφαρίδες"

η γιαγιά Αθηνά λαμβάνει αγκαλίτσα από το Γιάννη Πουλιού

Η γιαγιά Μοσχούλα, η γιαγιά Κυρανιώ, ήταν πιο ήσυχες, πιο προβληματισμένες όμως, από όλους εισπράξαμε μια ζεστασιά και σίγουρα όλοι χάρηκαν με την επίσκεψή μας.

γιαγιά Κυρανιώ

γιαγιά Μοσχούλα

Ξεναγηθήκαμε σε όλους τους χώρους του Γηροκομείου, στην τραπεζαρία, το σαλόνι, τα δωμάτιά τους. Παντού επκρατούσε απόλυτη τάξη κι όλα άστραφταν από καθαριότητα. Οι ηλικιωμένοι είναι και φαίνονται πολύ ευχαριστημένοι από τους ανθρώπους που τους περιποιούνται, από το φαγητό και από τις εγκαταστάσεις. Περνάνε ήρεμα, βλέπουν τηλεόραση, ξεκουράζονται και δεν τους λείπει τίποτα, ούτε τα φάρμακά τους, τα οποία, μου είπαν, τα έχουν με τη σέσουλα.

 Οι μαθητές μου με εξέπληξαν ευχάριστα. Το υλικό κομμάτι της προσφοράς τους είναι σημαντικό, αλλά είναι δευτερεύον. Ένιωσα περηφάνεια γιατί είδα παιδιά 16χρονα να νοιάζονται. Είδα τέσσερα παιδιά να θέλουν να περάσουν χρόνο με 90χρονους, να θέλουν ν ακούσουν τις ιστορίες τους, να πουν μαζί τραγούδια. Είδα παιδιά που συγκινήθηκαν, που ζήτησαν να ξαναπάνε, που ζήτησαν να βοηθήσουν στο συσσίτιο, στη διανομή και στην παράδοση.
O στόχος του μαθήματος πέτυχε. Τα παιδιά νοιάστηκαν. Κι όταν τους είπα ότι θα τους επιβραβεύσω μ ένα 20 τον έλεγχο μου είπαν ότι δεν τους νοιάζει γιατί αυτό που κέρδισαν σήμερα άξιζε πολύ παραπάνω.    

Σχετική ανάρτηση: ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ

Δημοσίευση του άρθρου στην KosVoice και στο ΔΗΡΑΣ
κείμενο,φωτογραφίες: Sophia Karagianni

Στην κεντρική φωτο οι μαθητές του 1ου ΓΕΛ Γιάννης Πουλιού, Γιώργος Μυλωνάς, Ευρυπίδης Δέμος και Σταμάτης Γερούκαλης

Ακολουθεί η μετάφραση του κειμένου στα αγγλικά:

VISIT TO THE ELDERLY HOME OF KOS

A group of four students, within the framework of the Project–Research Work course with the theme: Why? – Because I care, chose to care for people in need. After contacting His Eminence the Metropolitan of Kos and Nisyros, Nathanael, as well as a phone call with the Nursing Home, we were informed that there was a need for food, detergents, diapers, baby wipes, underpads, etc. The children mobilized, asked for the help of their classmates and the Parents and Guardians Association, and in less than an hour they raised the money we needed. By selling photographs of their classmates, they bought essential items for the care of the elderly and we went to deliver them.

With the money we collected, we bought all kinds of detergents and other necessary items for the care and well-being of the elderly.

Three senior students – Ioanna Kouiki, Eirini Whitmore, and Odysseas Koullias – gave their best and managed to sell 23 photographs of students from the school, thus raising 83 euros.

The project students gifted a chocolate to the children who helped us, as a small thank-you for their support.

At the Elderly Home, which is located next to the Monastery of Saint Nektarios, we were welcomed by Sophia and Mrs. Domna (a retired teacher, member of the Board of Directors, and volunteer at the Home). There, only seven “super grandmas,” aged 77 to 95, and one unique grandpa, 97 years old – “the little rooster of the Nursing Home,” as Mrs. Eftychia characteristically told us – are hosted. Mrs. Eftychia, sensitive and coquettish, introduced us to the newcomer from Athens, who had just been at the Home for a month and a half.

The first grandma we met was Mrs. Evanthia, about 82 years old, who has lived at the Home since it opened in 1971. She was then found alone in Zia with serious difficulties (she could not speak), and the Metropolitan Nathanael brought her to the Home, where she has lived for 43 years! In the past two years, however, she has begun to speak. She is very sociable, showed us her room full of dozens of dolls, and she knows all of their names by heart.

Grandma Evanthia posed with us in the dining room and in her room.

Grandma Athina moved me the most. A lively 95-year-old, she no longer remembered her son but she knew the lyrics of every song by heart. She sang to us “Two green eyes with blue eyelashes” and won the applause of everyone.

Grandma Athina even received a hug from Giannis Pouliou.

Grandma Moschoula and Grandma Kyraniot were quieter, more thoughtful perhaps, but from everyone we felt warmth, and it was clear that they enjoyed our visit.

We were given a tour of all the areas of the Nursing Home – the dining room, the living room, their bedrooms. Everywhere there was perfect order, and everything shone with cleanliness. The elderly residents are and appear to be very satisfied with the people who care for them, with the food, and with the facilities. They live peacefully, watch television, rest, and lack nothing – not even their medicines, which, as they told us, they have “by the scoop.”

My students pleasantly surprised me. The material part of their offering is important, but it is secondary. I felt pride because I saw 16-year-old children who truly care. I saw four children who wanted to spend time with 90-year-olds, who wanted to listen to their stories, to sing songs together. I saw children who were moved, who asked to return, who asked to help with the soup kitchen, with distribution and delivery.

The aim of the course was achieved. The children cared. And when I told them that I would reward them with a grade of 20 on the test, they replied that they didn’t care, because what they gained today was worth far more.