ΝΗΣΙΔΑ ΝΕΡΑ,ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ ΜΙΚΡΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
Είναι γνωστή η αδυναμία που έχουμε στα μικρά νησάκια, τις νησίδες και τις βραχονησίδες των Δωδεκανήσων. Αποφασίσαμε, λοιπόν, 38 πεζοπόροι από την Κω να επισκεφθούμε τη νησίδα Νερά για πρώτη φορά τον Μάιο του 2018.
Τα Νερά ή η Νέρα είναι νησίδα της Δωδεκανήσου που βρίσκεται νότια της Καλύμνου και η έκτασή της είναι 0,456 τ. χλμ. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 δεν κατοικείται και σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης υπάγεται στο Δήμο Καλυμνίων. Ως οικισμός αναγνωρίστηκε το 2011. Είναι επισκέψιμη με καΐκια ή ιστιοπλοϊκά σκάφη. Εμείς ναυλώσαμε το σκάφος "Μικρός Κόσμος" από το Μαστιχάρι για μια ημερήσια εκδρομή στα Νερά, και χωρίς να το έχουμε συμφωνήσει,ο καπετάνιος για να μας ευχαριστήσει στο τέλος μας πήγε και στα Βλυχάδια της Καλύμνου για έναν καφέ στον "πολιτισμό". Με το που φτάσαμε στη μικρή προβλήτα, μας εντυπωσίασαν τα σμαραγδένια νερά στο μικρό φιλόξενο λιμάνι. Στα Νερά βρίσκεται το Ιερό Κάθισμα του Σταυρού που εορτάζει στις 14 Σεπτεμβρίου. Μερικά σκαλάκια κι ένα μικρό τσιμεντένιο δρομάκι ανάμεσα σ’ ένα μικρό, αλλά πυκνό, πευκοδάσος μας οδηγούν εκεί, στο μοναδικό εκκλησάκι του νησιού όπου βγάλαμε και μια ομαδική φωτογραφία, πριν χωριστούμε για να εξερευνήσουμε τη Νερά, όπως λένε οι ντόπιοι (μάλλον επειδή εννοούν: η (νησίδα) Νερά). Δεν ξέρω τώρα, αλλά σίγουρα παλιότερα την παραμονή της γιορτής της εκκλησίας, στις 13 Σεπτεμβρίου δηλαδή, γινόταν εσπερινός και ερχόταν πολύς κόσμος από την Κάλυμνο. Παρά την ερημιά και την γενικότερη απουσία ανθρώπινης ζωής, το εκκλησάκι είναι περιποιημένο και φρεσκοβαμμένο. Λίγο πιο πέρα, μόνος του, δεσπόζει ένας τεράστιος σταυρός, ένα από τα λίγα αξιοθέατα του νησιού, στον οποίο υπάρχει σκάλα για ν’ ανέβει κανείς.
Η μικρή νησίδα έχει κηρυχθεί ως Ζώνη Ειδικής Προστασίας για τα είδη: Μαυροπετρίτης (Falco eleonorae), Falco naumanni, Πετρίτης (Falco peregrinus) και Αιγαιόγλαρος (Larus audouinii) από το Ευρωπαϊκό Οικολογικό Δίκτυο NATURA 2000. Εμείς συναντήσαμε, σε εντυπωσιακά μεγάλους αριθμούς, τους Αιγαιόγλαρους, οι οποίοι μας συνόδευσαν με την παρουσία τους και το "τραγούδι" τους καθ'όλη τη διάρκεια της παραμονής μας στο νησί. Η αλήθεια είναι ότι νιώσαμε ενοχές που αναστατώσαμε αυτό το γλαρονήσι και ήμασταν ιδιαίτερα προσεκτικοί στα συναπαντήματά μας με τα νεαρά γλαρόνια και με τα αυγά που υπήρχαν διάσπαρτα σε όλη τη νησίδα. Όταν ξεκινάμε για μια τέτοια εκδρομή, η φιλοσοφία των περισσότερων είναι να εξερευνήσουμε έναν άγνωστο τόπο με όλους τους τρόπους. Φυσικά, ακολουθούν και άνθρωποι που δεν είναι πεζοπόροι και δεν θέλουν να περπατήσουν ή να εξερευνήσουν. Αυτοί είναι ελεύθεροι να ακολουθήσουν το δικό τους πρόγραμμα, να αράξουν σε μια παραλία και να χαλαρώσουν.
Οι υπόλοιποι ξεκινάμε από το εκκλησάκι του Σταυρού, του οποίου το καμπαναριό φαίνεται καθώς απομακρυνόμαστε προς τη νότια πλευρά του νησιού, όπου το τοπίο είναι πιο άγριο με κύριο σκηνικό τα απόκρημνα ψηλά βράχια. Ιδιαίτεροι σχηματισμοί, φυσικές βραχώδεις γέφυρες, σπηλιές και τρύπες μας τραβούν το (φωτογραφικό) ενδιαφέρον. Τα Νερά έχουν υψόμετρο 20 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας. Δεν είναι δύσκολο να διασχίσεις το νησί από άκρη σ' άκρη αρκεί να μπορείς να περπατάς ανάμεσα στα βάτα και στους σκίνους. Μετά από υπόδειξη της φίλης Andrea, το φυτό, που υπήρχε διάσπαρτα στο νησί, αν και σε σχεδόν αποξηραμένη μορφή, είναι μάλλον ο Νάρθηκας ή η Φέρουλα η κοινή (Ferula communis), ή ο άρτυκας, ή ο γιγαντιαίος μάραθος. Παρά το όνομά του, το φυτό αυτό δεν είναι ένα είδος γνήσιου μάραθου, το οποίο ανήκει σε άλλο γένος (Foeniculum). Είναι ένα ποώδες, πολυετές φυτό, με χοντρό βλαστό και ύψος μέχρι 2,5 με 3 μέτρα. Φύεται δε, στις παραθαλάσσιες περιοχές της Μεσογείου. Βρίσκεται στα μεσογειακά δάση και τους θαμνότοπους. Στην αρχαιότητα, ήταν γνωστός ως «νάρθηξ». Το φυτό είναι δηλητηριώδες και προκαλεί στα βοοειδή αιμορραγικές ασθένειες. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον ότι Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Προμηθέας έκλεψε την φωτιά από τους Θεούς και την μετέφερε στους ανθρώπους μέσα στους κούφιους βλαστούς του νάρθηκα. Επίσης, το φυτό χρησιμοποιούνταν στην αρχαία Ελλάδα εξαιτίας της ευλυγισίας, του μαλακού εσωτερικού του και της αντοχής του ώστε να σταθεροποιούν κατάγματα των άκρων. Οι αρχαίοι άνοιγαν τον βλαστό και με αυτόν περιέβαλαν το άκρο που είχε υποστεί κάταγμα. Στη συνέχεια, αφού εξερευνήσαμε το μικρό νησάκι σπιθαμή προς σπιθαμή, αναζητήσαμε κάποια παραλία και εντοπίσαμε τρεις, η μία καλύτερη από την άλλη. Η πρώτη ήταν το μικρό κολπάκι στο λιμανάκι που αράξαμε, και οι άλλες δύο προχωρώντας βόρεια, από το εκκλησάκι όλο δεξιά. Καλύτερη απ'όλες η τελευταία στη σειρά, ένας μικρός παράδεισος με καταπράσινα, σμαραγδένια νερά κι όμορφη αμμουδιά.
Κοντά στα Νερά σε ακτίνα 3 χιλιομέτρων βρίσκονται τα ακόλουθα: Σταυρός, Όρμος Βλυχάδια, Νησίς Ασπροπνίχτη, Νησίς Άγιος Ανδρέας, Άκρα Κεφάλα, και Καρίνα. Μετά από το μπάνιο κι ένα γρήγορο κολατσιό, πρέπει να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής γιατί το σκάφος μας περιμένει. Δεν μάθαμε ποτέ τι χρήση είχαν τα 2-3 ερειπωμένα κτίρια που υπάρχουν πάνω στο νησί. Το ένα στο φιλόξενο λιμανάκι, και ακόμη 1-2 πάνω από το εκκλησάκι. Κάπου άκουσα ότι μπορεί να υπήρχε εκεί μια ταβέρνα παλιότερα. Δεν ξέρω αν ισχύει.
 |
| τα αγόρια της παρέας ξεκουράζονται λίγο πριν την επιβίβαση για τη συνέχεια στα Βλυχάδια. |
Ίσως πολλοί αναρωτιέστε τι στο καλό
κάνουμε στις βραχονησίδες, όμως πιστέψτε με, μια μέρα στον παράδεισο
κάπως έτσι πρέπει να μοιάζει. *Για μια ακόμη φορά ζητώ συγγνώμη για τα "κύματα" στον ουρανό στις φωτογραφίες, για να βάλω πολλές φωτογραφίες, κατεβάζω πολύ την ανάλυση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου