ΓΙΑ ΔΙΧΤΥΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΙΕΥΤΙΚΟ "ΓΕΩΡΓΙΟΣ" ΣΤΟΥΣ ΛΕΙΨΟΥΣ
Τα τελευταία τρία χρόνια έχω περάσει περίπου 70 μέρες στους Λειψούς. Πολλοί με ρωτούν τι βρίσκω και κάνω σ' ένα τόσο μικρό νησάκι όταν μένω για μεγάλο διάστημα. Η απάντηση είναι πως όταν πραγματικά θέλεις να εξερευνήσεις έναν τόπο και τους ανθρώπους του, πάντα βρίσκεις ενδιαφέροντα πράγματα να κάνεις. Η Κατερίνα Ευαγγέλου είναι καπετάνισσα. Μαζί με τον αδερφό της Σταύρο προέρχονται από παλιά οικογένεια ψαράδων, κληρονόμησαν από τον πατέρα τους το αλιευτικό "Γεώργιος" και απλά συνέχισαν την οικογενειακή παράδοση(όταν έχασαν τον πατέρα τους) και τη σκληρή δουλειά που συνοδεύει μια τέτοια κληρονομιά. Το "Γεώργιος" είναι ένα καΐκι 13 μέτρων, το μεγαλύτερο αλιευτικό στο νησί αυτή τη στιγμή, το οποίο έφτασε το 2000 στο νησί των Λειψών. Εκτός από την "αλιευτική" του δράση, έχει βοηθήσει συμπολίτες του σε επείγοντα περιστατικά, όταν ο καιρός και τα μποφόρ δεν επιτρέπουν άλλου είδους μετακίνηση, καθώς τα αλιευτικά δεν "υπακούουν" στα απαγορευτικά, αλλά μπορούν να ταξιδέψουν με ευθύνη του καπετάνιου τους. Την Κατερίνα την γνώρισα το Μάρτη του '20 στους Λειψούς. Ήξερα τη σελίδα της στο facebook, το "I Love Lipsi", μία σελίδα που υμνεί τις ομορφιές των Λειψών και την οποία δουλεύει με απίστευτη συνέπεια και όρεξη, τόσο που έχει φτάσει τους 9000 followers. Μέσα, λοιπόν, από τις φωτογραφίες μας και την κοινή μας αγάπη για τους Λειψούς γνωριστήκαμε. Κι αφού γνωριστήκαμε με κάλεσε να πάω μαζί τους. Εκείνοι θα έριχναν τα δίχτυα τους κι εγώ θα έβγαζα φωτογραφίες. Έτσι κι έγινε τον Ιούνιο του 2020. Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία, γεμάτη από θάλασσα, τον ήχο της μηχανής του αλιευτικού-των κυμάτων και των γλάρων, από χρώματα πύρινα- του ηλιοβασιλέματος, από μοναδικές εικόνες-φώκιες να πηγαινοέρχονται στα μικρά τους.Το ραντεβού μας ήταν στο λιμάνι μετά τις 6:30 το απόγευμα, ώστε να ξεκινήσουμε στις 7:00. Εκεί γνώρισα και τον Σταύρο, τον αδερφό της Κατερίνας, ένα γίγαντα με τρυφερή ματιά και ευαίσθητη καρδιά. Ακολουθήσαμε μια διαδρομή που για τα δύο αδέρφια είναι καθημερινή διαδικασία, μιας και κάθε απόγευμα, καιρού επιτρέποντος, ρίχνουν τα δίχτυα και κάθε πρωί τα μαζεύουν. Ο καιρός δεν μου έκανε τη χάρη και το ταξίδι μας ήταν λίγο έως πολύ "κουνιστό", πράγμα που για τις φωτογραφίες μου τουλάχιστον δεν ήταν ιδανικό.Αφήσαμε, λοιπόν, το γνώριμο λιμάνι των Λειψών πίσω μας και βάλαμε πορεία προς Ασπρονήσια. Η Κατερίνα μέσα σ' όλα όσα είχε να κάνει, φρόντισε να φέρει και γλυκά να με κεράσει, αλλά ταυτόχρονα είχε αναλάβει και την ξενάγησή μου. Πρώτη εικόνα μετά το λιμάνι των Λειψών, ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ. Μία υπέροχη παραλία με κατσίκια να βολτάρουν, που πήρε τ' όνομά της από ένα κτίριο που βρίσκεται εκεί και μάλλον σχετιζόταν με τις γραμμές του τηλεφώνου.
Τραχήλι, Κορακιά, Χοχλακούρα, Λύρα και σε λίγο το γνώριμο Μονοδένδρι.
 |
το Μονοδένδρι
|
Η Κατερίνα είναι μια γυναίκα με εντυπωσιακά μακριά κόκκινα μαλλιά, η οποία για χάρη της δουλειάς της μεταμορφώνεται. Με το που μπαίνει στο καΐκι, αλλάζει ρούχα, φοράει το "ρετσινάδο" γιατί ξέρει πως θα βραχεί και θα λερωθεί. Πιάνει ψηλά τα μαλλιά της σε κότσο και φοράει ένα τζόκεϊ καπέλο για να προφυλαχθεί από τον καυτό ήλιο. Δεν της αρέσει η εικόνα της όταν δουλεύει. Αλλά ό,τι κάνει το κάνει με πάθος. Βάζει δυνατά τη μουσική και τραγουδάει ενώ παράλληλα δουλεύει σκληρά και με χαμόγελο. Κοντά στα Ασπρονήσια ρίχνουν τα δίχτυα την ώρα που ο ήλιος αρχίζει να δύει. Μου δείχνουν τη Βασιλική Καρένα που είναι μια ξέρα επικίνδυνη για τα σκάφη. Μου φαίνεται ακατόρθωτο αυτό που κάνουν με τα δίχτυα, ειδικά όταν σκέφτομαι ότι το κάνουν κάθε μέρα. Οι κινήσεις μοιάζουν αυτοματοποιημένες αλλά κάθε τρεις και λίγο ο Σταύρος σταματάει για να βγάλει κάποιο σκουπίδι ή να ξεμπλέξει το δίχτυ. Στα δίχτυα αυτά, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα πιαστούν Α' κατηγορίας ψάρια, συναγρίδες, σκορπίνες, φαγκριά αλλά και αστακοί και καραβίδες. Αν δεν επέμβουν οι φώκιες. ΑΑΑ, ναι, οι φώκιες, ξέχασα να σας πω. Η Κατερίνα και ο Σταύρος, θέλοντας να με ευχαριστήσουν με πήγαν σε κάτι σπηλιές στο Πάνω Ασπρονήσι για να δω φώκιες. Ιδανικά, θα τις βλέπαμε από κοντά, αλλά μες στις σπηλιές είχαν τα μωρά τους και δεν μας πλησίασαν.
Δεν μου έκαναν τη χάρη να τις φωτογραφήσω από κοντά αλλά κάπου εκεί μπροστά από το βράχο του Πάνω Κουτσούμπα μου φανερώθηκαν. Συνολικά είδαμε 6-7 φώκιες Monachus-Monachus. Το τελευταίο highlight της υπέροχης αυτής εμπειρίας για μένα ήταν το ηλιοβασίλεμα. Να ταξιδεύεις και να βλέπεις τον ήλιο να πέφτει πίσω από τόσα μικρά νησάκια, το Σπαθονήσι, την Αρεφούσα, του Μανώλη τα νησιά!
Όταν επιστρέψαμε στο λιμάνι των Λειψών είχε πέσει βαθύ σκοτάδι. Μία ακόμη αξέχαστη εμπειρία στο νησί της καρδιάς μου, με ανθρώπους που ξέρουν να δίνουν και να δίνονται, να μοιράζονται και να κάνουν αγνώστους να νιώθουν σαν στο σπίτι τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου