Δυο καρδιές από ατόφιο καπάκι 💖

Δυο καρδιές από ατόφιο καπάκι 💖

«Η πιο επίμονη και επείγουσα ερώτηση στη ζωή είναι: -Τί κάνεις για τους άλλους??» Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

Ακολουθώντας το παράδειγμα πολλών μεγάλων πόλεων στην Ελλάδα, δύο μεγάλες κόκκινες καρδιές κοσμούν το λιμάνι της Κω και γεμίζουν με πλαστικά καπάκια. Η πρωτοβουλία/πρόταση έγινε από τη Διονυσία Κουτσογιώργη και η υλοποίηση από το Λιμενικό Ταμείο Δήμου Κω.

Η ιστορία με τα καπάκια και πώς ξεκίνησε η συλλογή εδώ στην Κω.

2011
Όλα ξεκίνησαν από ένα… ψέμα. Οι εκπρόσωποι του Συλλόγου Παραπληγικών και Κινητικά Αναπήρων του νομού Πέλλας, με έδρα τα Γιαννιτσά, είδαν σε μια ιστοσελίδα πως 10.000 πλαστικά καπάκια εμφιαλωμένου νερού και αναψυκτικών ανταλλάσσονται με ένα αναπηρικό ηλεκτροκίνητο αμαξίδιο. Στον Σύλλογο, στα σχολεία, σε καφετέριες και ταβέρνες της περιοχής σήμανε συναγερμός συμπαράστασης, και μέσα σε λίγες ημέρες ο αριθμός είχε καλυφθεί.
Όμως, όταν η πρόεδρος του Συλλόγου, Δήμητρα Χρηστάκη, απευθύνθηκε σε εταιρείες εμφιάλωσης νερού και αναψυκτικών, βρέθηκε μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα. «Τέτοια προσφορά δεν υφίσταται», της απάντησαν.

Απόγνωση. Τόσα καπάκια και άλλα τόσα που συνέχιζαν να καταφθάνουν στα γραφεία του Συλλόγου ήταν μάταιος κόπος. Σ’ αυτές όμως τις περιπτώσεις το «…σύμπαν είχε ήδη συνωμοτήσει για να πετύχει ο στόχος», και τα πλαστικά καπάκια άγγιξαν καρδιές. 

Το 2013 ακούω για τα καπάκια και αποφασίζω να τα εντάξω σε μια δράση που έκανα στο 1ο ΓΕΛ Κω "Ιπποκράτειο", στο αγαπημένο "Γιατί? Γιατί με νοιάζει".  

 Γράφω στις 14/5/2014 σε δελτίο τύπου για τη δράση μας: 

"Η φήμη κυκλοφορούσε πολλά χρόνια τώρα: μια εταιρεία εμφιάλωσης συγκεντρώνει πλαστικά καπάκια αναψυκτικών και νερού και, μέσω του Συλλόγου Παραπληγικών Νομού Πέλλας, τα ανταλλάσσει με ένα αναπηρικό αμαξίδιο! Το γεγονός ήταν γνωστό και σε πολλούς πολίτες, ωστόσο το κόστος αποστολής των καπακιών στην Πέλλα ήταν απαγορευτικό. Όλοι μάζευαν κατά διαστήματα καπάκια, τα οποία συλλέγονταν, άγνωστο που, και η προσπάθεια των λίγων που ενδιαφέρονταν πήγαινε χαμένη.

Όταν όμως η είδηση «έφτασε στα αυτιά» του 1^ου ΓΕΛ Κω  και, αφού διασταυρώθηκαν οι πληροφορίες και διαπιστώθηκε ότι το γεγονός είναι αληθινό, υπήρξε άμεση κινητοποίηση. Επικοινωνήσαμε  με το  Σύλλογο Παραπληγικών και Κινητικά Αναπήρων του Νομού Πέλλας (πρόεδρος του Συλλόγου είναι η κυρία Χρηστάκη Δήμητρα) και συγκεκριμένα με τη Γραμματέα του Συλλόγου, την κυρία Ντούρα Δήμητρα (τηλ. 2382081308),  και ενημερωθήκαμε  ότι πράγματι, για κάθε 1 τόνο καπάκια (ή περίπου 540.000 κομμάτια) η εταιρεία εμφιάλωσης παραδίδει ένα αναπηρικό αμαξίδιο σε άτομο με κινητικά προβλήματα!

Με τη μεσολάβηση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, η Μεταφορική Κω του κυρίου Δαυίδ Χατζηδαυίδ (2242020656) δέχτηκε να μεταφέρει ΔΩΡΕΑΝ τα καπάκια μας ως την Αθήνα, από όπου επίσης ΔΩΡΕΑΝ η Οικονομική Μεταφορική (τηλ. 2103465111, Νάξου 9-Αιγάλεω) δέχτηκε να μεταφέρει τα καπάκια ως το Σύλλογο Παραπληγικών Ν. Πέλλας στα Γιαννιτσά.

Στο πλαίσιο του μαθήματος Project-Ερευνητική Εργασία με θέμα: -Γιατί? –Γιατί με νοιάζει σήμερα ολοκληρώθηκε ακόμη μία δράση από ομάδα του τμήματος. Όλο το τετράμηνο τα παιδιά του σχολείου μάζευαν τα καπάκια τους σε ειδικούς κάδους στο σχολείο. Αρκετοί αλλά όχι πολλοί συμμετείχαν, ιδιώτες, γυμναστήρια, ακόμη και το νοσοκομείο μας παρέδωσε σακούλες με καπάκια. Ο κύριος Τζόγιας, πρόεδρος του Συλλόγου αιμοδοτών μας ενημέρωσε, ύστερα από τηλεφωνική επικοινωνία, ότι στην αποθήκη του υπάρχουν συγκεντρωμένα πάνω από 50.000 καπάκια τα οποία επίσης θα περισυλλεγούν από τον κύριο Χατζηδαυίδ-Μεταφορική Κω με προορισμό την Αθήνα. Λίγοι, το έκαναν τρόπο ζωής. Τα πλαστικά καπάκια σε χωριστό κάδο και στο σπίτι και σακούλι το σακούλι έρχονταν στο λύκειο. Σήμερα παραδώσαμε στον κύριο Χατζηδαυίδ τα καπάκια που μαζέψαμε όλο το τετράμηνο με την ελπίδα να αφυπνιστούν περισσότεροι ώστε του χρόνου να μαζέψουμε ολόκληρο τον τόνο και το αναπηρικό καροτσάκι να έρθει στην Κω και να δοθεί σε κάποιον που το έχει ανάγκη.

Τα παιδιά απέδειξαν, για μια ακόμη φορά, ότι μπορούν να νοιαστούν και για το περιβάλλον και για τον άνθρωπο.  Μία απλή φαινομενικά κίνηση, όπως είναι το να ρίξεις ένα καπάκι σε έναν ειδικό κάδο στο σπίτι σου, ή στο σχολείο και όχι στα σκουπίδια, μπορεί να δώσει χαρά και ανακούφιση σε κάποιον που το έχει ανάγκη.

Μην ξεχνάτε λοιπόν. Το καπάκι από το νερό και το αναψυκτικό το ρίχνουμε σε μια σακούλα σε μια γωνιά του σπιτιού μας και κάθε τόσο  τα παραδίνουμε στο 1ο ΓΕΛ Κω. 

Σε όλο το άρθρο συμπεριλαμβάνονται τα στοιχεία των ανθρώπων που μας βοήθησαν να ολοκληρώσουμε τη δράση μας (όλοι ζήτησαν να μην προβληθεί η βοήθεια που μας προσέφεραν, αλλά εγώ πιστεύω ότι οι καλές πράξεις είναι μεταδοτικές και πρέπει να διαδίδονται), όπως επίσης και τα στοιχεία των ανθρώπων που είναι υπεύθυνοι για το Σύλλογο Παραπληγικών Ν. Πέλλας, για την περίπτωση που θελήσει κάποιος να διασταυρώσει τη διαδικασία, ή να κάνει το ίδιο στο δικό του χώρο.

Το σίγουρο είναι ότι όποιος θέλει, φέρνει τα καπάκια του στο 1^ο ΓΕΛ Κω με σκοπό να μαζέψουμε 540.0000 καπάκια και να αποκτήσουμε ένα αναπηρικό αμαξίδιο για το νοσοκομείο της Κω ή για όποιον το έχει ανάγκη.

Οι μαθητές διψάνε για δράσεις που ενισχύουν τον εθελοντισμό και προσφέρουν στο συνάνθρωπο. Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πόση χαρά μπορείς να πάρεις όταν δίνεις!

Η υπεύθυνη του Project-Ερευνητική Εργασία: -Γιατί?? –Γιατί με νοιάζει

Καραγιάννη Σοφία"

Αμέσως μετά, μια εταιρεία ανακύκλωσης – ειδών εμφιάλωσης με έδρα την Κεντρική Μακεδονία, με περίσσευμα κοινωνικής ευθύνης, δέχθηκε να κάνει το ψέμα… αλήθεια! Με την προϋπόθεση ότι δεν θα γνωστοποιηθεί η εταιρική της ταυτότητα, παραλάμβανε τις ποσότητες του Συλλόγου με αντάλλαγμα την οικονομική συνδρομή της στην εξασφάλιση των αναπηρικών καροτσιών.

Έτσι ξεκίνησαν όλα. Μετά, ο τότε Διευθυντής μου, Χρήστος Χαραμαράς, μου ζήτησε να επικοινωνήσω με την κυρία Μαρία Χατζηγιακουμή, που είχε τότε ανάγκη ένα αναπηρικό αμαξίδιο, είχε ακούσει για τη δράση μας κι ύστερα από συνεννόηση αρχίσαμε να προωθούμε τα καπάκια μας σ' εκείνη. Η φίλη μου, η Διονυσία Κουτσογιώργη που έχει πάντα απόθεμα καρδιάς, ενθουσιάστηκε με την ιδέα να βοηθήσουμε συνανθρώπους μας, που έχουν ανάγκη, μ' αυτήν την απλή κίνηση προσφοράς που παράλληλα ενίσχυε και την ανακύκλωση που τότε ήταν στα σπάργανα στην Κω. 

Τα καπάκια αποθηκεύονταν σε αποθήκη στο Ζηπάρι κι όταν μαζεύτηκαν οι πρώτοι τόνοι το 2015 ήμασταν όλοι εκεί να τα συσκευάσουμε σε μαύρες πλαστικές σακούλες σκουπιδιών. Εκείνη την πρώτη φορά 3 τόνοι καπάκια αντιστοιχούσαν σε 600 ευρώ για το Σβουρένειο από την εταιρεία Polis Development.

Έκτοτε ανέλαβαν η Μαρία Χατζηγιακουμή και Διονυσία Κουτσογιώργη αυτό το δύσκολο έργο της συλλογής των καπακιών. Το 1ο ΓΕΛ ΚΩ συνέχισε τη δράση και την επόμενη χρονιά το 2014-15 και μέχρι το τέλος εκείνης της χρονιάς πολύς κόσμος, ιδιώτες και φορείς, σχολεία και το νοσοκομείο, αργότερα και ο Δήμος μάζευαν καπάκια.Το σύνθημα "Μην ξεχνάς, το καπάκι να κρατάς", έγινε καθημερινή συνήθεια και το 1ο ΓΕΛ Κω γέμισε ειδικούς κάδους στολισμένους με τις ζωγραφιές των παιδιών για τη συλλογή καπακιών.

Η τελευταία αποστολή από τη Μαρία και τη Διονυσία ήταν στην εταιρεία Marie Recycling. 10 τόνοι καπάκια στάλθηκαν και για αντάλλαγμα κατατέθηκαναπό την εταιρεία 1200 ευρώ στο Σύλλογο "Σωτήρ"-Ειδικό Σχολείο Πλατάνι. 

Πολύ σύντομα θα τοποθετηθούν και άλλες κατακόκκινες καρδιές σε σημεία σε όλο το νησί.

Πηγή:https://www.kathimerini.gr/life/environment/75134/pos-ta-plastika-kapakia-eginan-anapirika-amaxidia-2/  

(προφορική μαρτυρία:Διονυσία Κουτσογιώργη)

Κείμενο,Φωτογραφίες: Sophia Karagianni