ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ ΚΩ
Μία ομάδα τεσσάρων μαθητών στο πλαίσιο του μαθήματος Project-Ερευνητική Εργασία με θέμα: -Γιατί; -Γιατί με νοιάζει., διάλεξε να νοιαστεί για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Μετά από επικοινωνία με το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κώου Νισύρου κ.κ Ναθαναήλ αλλά και τηλεφωνικής επικοινωνίας μας με το Γηροκομείο ενημερωθήκαμε ότι υπάρχει ανάγκη για τρόφιμα, απορρυπαντικά, πάνες, μωρομάντηλα, υποστρώματα κ.ά. Τα παιδιά κινητοποιήθηκαν, ζήτησαν τη βοήθεια των συμμαθητών τους και του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων και μέσα σε λιγότερο από μια ώρα μάζεψαν τα χρήματα που χρειαζόμασταν, πουλώντας φωτογραφίες συμμαθητών τους, αγόρασαν είδη απαραίτητα για τη φροντίδα των ηλικιωμένων και πήγαμε να τα παραδώσουμε.
Στο γηροκομείο, που βρίσκεται δίπλα στο Μοναστήρι του Άγιου Νεκτάριου, μας υποδέχτηκαν η Σοφία και η κυρία Δόμνα (συνταξιούχος εκπαιδευτικός, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και βοηθά εθελοντικά στο Γηροκομείο). Εκεί φιλοξενούνται μόλις επτά σούπερ γιαγιάδες από 77 έως 95 ετών και ένας και μονάκριβος παππούς, 97 ετών, το κοκκοράκι του Γηροκομείου όπως μας είπε χαρακτηριστικά η κυρία Ευτυχία, η κοκέτα της παρέας, η νεοφερμένη Αθηναία (έχει μόλις ενάμιση μήνα στο γηροκομείο).
Η πρώτη γιαγιά που συναντήσαμε ήταν η κυρία Ευανθία, περίπου 82 ετών, η οποία ζει στο γηροκομείο από τότε που άνοιξε, το 1971. Βρέθηκε τότε μόνη στη Ζια με ιδιαίτερα προβλήματα (δεν μιλούσε) και ο τότε Μητροπολίτης Ναθαναήλ την έφερε στο γηροκομείο όπου ζει εδώ και 43 χρόνια!! Εδώ και δύο χρόνια δε, έχει αρχίσει και μιλάει. Είναι επίσης, πολύ κοινωνική , μας έδειξε το δωμάτιό της με τις δεκάδες κούκλες που τις ξέρει όλες απέξω με τ όνομά τους.
Η γιαγιά Αθηνά, με συγκίνησε πιο πολύ απ΄όλες. Μια κοτσονάτη γιαγιά 95 ετών, δε θυμόταν το γιο της αλλά ήξερε τους στίχους όλων των τραγουδιών απέξω. Μας τραγούδησε το "Δυο πράσινα μάτια με μπλε βλεφαρίδες" και κέρδισε το χειροκρότημα όλων.
Η γιαγιά Μοσχούλα, η γιαγιά Κυρανιώ, ήταν πιο ήσυχες, πιο προβληματισμένες όμως, από όλους εισπράξαμε μια ζεστασιά και σίγουρα όλοι χάρηκαν με την επίσκεψή μας.
Ξεναγηθήκαμε σε όλους τους χώρους του Γηροκομείου, στην τραπεζαρία, το σαλόνι, τα δωμάτιά τους. Παντού επκρατούσε απόλυτη τάξη κι όλα άστραφταν από καθαριότητα. Οι ηλικιωμένοι είναι και φαίνονται πολύ ευχαριστημένοι από τους ανθρώπους που τους περιποιούνται, από το φαγητό και από τις εγκαταστάσεις. Περνάνε ήρεμα, βλέπουν τηλεόραση, ξεκουράζονται και δεν τους λείπει τίποτα, ούτε τα φάρμακά τους, τα οποία, μου είπαν, τα έχουν με τη σέσουλα.
Οι μαθητές μου με εξέπληξαν ευχάριστα. Το υλικό κομμάτι της προσφοράς τους είναι σημαντικό, αλλά είναι δευτερεύον. Ένιωσα περηφάνεια γιατί είδα παιδιά 16χρονα να νοιάζονται. Είδα τέσσερα παιδιά να θέλουν να περάσουν χρόνο με 90χρονους, να θέλουν ν ακούσουν τις ιστορίες τους, να πουν μαζί τραγούδια. Είδα παιδιά που συγκινήθηκαν, που ζήτησαν να ξαναπάνε, που ζήτησαν να βοηθήσουν στο συσσίτιο, στη διανομή και στην παράδοση.
O στόχος του μαθήματος πέτυχε. Τα παιδιά νοιάστηκαν. Κι όταν τους είπα ότι θα τους επιβραβεύσω μ ένα 20 τον έλεγχο μου είπαν ότι δεν τους νοιάζει γιατί αυτό που κέρδισαν σήμερα άξιζε πολύ παραπάνω.
Σχετική ανάρτηση: ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ
οι μαθητές του 1ου ΓΕΛ Γιάννης Πουλιού, Γιώργος Μυλωνάς, Ευρυπίδης Δέμος και Σταμάτης Γερούκαλης |
με τα χρήματα που μαζέψαμε αγοράσαμε πάσης φύσης απορρυπαντικά και άλλα είδη απαραίτητα για τη φροντίδα και την περιποίηση των ηλικιωμένων |
τρία παιδιά της τρίτης λυκείου, η Ιωάννα Κουίκη, η Ειρήνη Ουίτμορ και ο Οδυσσέας Κουλλιάς έβαλαν τα δυνατά τους και πούλησαν 23 φωτογραφίες μαθητών του σχολείου, μαζεύοντας μ αυτόν τον τρόπο 83 ευρώ |
οι μαθητές του project χάρισαν παιδιά που μας βοήθησαν μια σοκολάτα για να τους ευχαριστήσουν για τη βοήθειάτους |
το γηροκομείο-διακρίνεται και το εκκλησάκι του, ο Χριστός |
η κυρία Ευτυχία, ευαίσθητη και κοκέτα |
οι μαθητές με τη γιαγιά Ευανθία στην τραπεζαρία |
η γιαγιά Ευανθία ποζάρει |
με τη γιαγιά Ευανθία στο δωμάτιό της |
η γιαγιά Αθηνά τραγουδάει "Δυο πράσινα μάτια με μπλε βλεφαρίδες" |
η γιαγιά Αθηνά λαμβάνει αγκαλίτσα από το Γιάννη Πουλιού |
γιαγιά Κυρανιώ |
γιαγιά Μοσχούλα |
Οι μαθητές μου με εξέπληξαν ευχάριστα. Το υλικό κομμάτι της προσφοράς τους είναι σημαντικό, αλλά είναι δευτερεύον. Ένιωσα περηφάνεια γιατί είδα παιδιά 16χρονα να νοιάζονται. Είδα τέσσερα παιδιά να θέλουν να περάσουν χρόνο με 90χρονους, να θέλουν ν ακούσουν τις ιστορίες τους, να πουν μαζί τραγούδια. Είδα παιδιά που συγκινήθηκαν, που ζήτησαν να ξαναπάνε, που ζήτησαν να βοηθήσουν στο συσσίτιο, στη διανομή και στην παράδοση.
O στόχος του μαθήματος πέτυχε. Τα παιδιά νοιάστηκαν. Κι όταν τους είπα ότι θα τους επιβραβεύσω μ ένα 20 τον έλεγχο μου είπαν ότι δεν τους νοιάζει γιατί αυτό που κέρδισαν σήμερα άξιζε πολύ παραπάνω.
Σχετική ανάρτηση: ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου