ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, η "μ'αγαπά, δε μ' αγαπά?"

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, η "μ'αγαπά, δε μ' αγαπά?"

Τα δυο πιο συνηθισμένα είδη μαργαρίτας είναι η Κοινή Ευρωπαική Μαργαρίτα (Bellis perennis) και η μαργαρίτα η ετήσια ή αλλιώς Μπέλλα η ετήσια (Bellis annua). Η διαφορά ανάμεσα στα δυο αυτά συνηθέστερα είδη είναι ότι η ετήσια είναι πολύ χαμηλότερη, γι'αυτό και μερικές φορές λέγεται "του γκαζόν" γιατί σε πολλές περιπτώσεις δεν ξεπερνά το ύψος του γκαζόν.

Η ετυμολογία της λέξης φαίνεται να συνδέεται με το "μαργαριτάρι", πιθανώς λόγω της ομορφιάς ή του χρώματος (λόγω της σπανιότητας, το αποκλείω).

Οι μαργαρίτες της κατηγορίας Bellis (perennis και annua) έχουν λευκά πέταλα και είναι κίτρινα στο κέντρο. Μολονότι το «λουλούδι» μπορεί να φαίνεται ότι αποτελείται από ένα κίτρινο κέντρο με λευκά πέταλα, αυτό δεν είναι η αλήθεια. Κάθε ξεχωριστό "πέταλο" είναι από μόνο του ένα ξεχωριστό λουλούδι, που ονομάζεται asterales . Στο κέντρο υπάρχουν επίσης πολλά μικρά κίτρινα λουλούδια.

Τα διαφορετικά χρώματα και στυλ λουλουδιών δρουν από κοινού προκειμένου να προσελκύσουν τα έντομα. 

Επίσης, πολύ συνηθισμένα είδη μαργαρίτας, κυρίως την άνοιξη, είναι οι κίτρινες μαργαρίτες που ανήκουν στα είδη Chrysanthemum coronarium, Glebionis segetum και Cota tinctoria.

Στην Κω, στα βουνά, στα λιβάδια, στα χωράφια, η μαργαρίτα είναι μακράν το πιο συνηθισμένο λουλούδι σε τεράστιους πληθυσμούς.

Καταφέρνει να ανθίζει και να επιβιώνει παντού μαζί με πολλή παρέα ή ολομόναχη στα βράχια ή ακόμη και στο τσιμέντο.

Η μαργαρίτα ακούει και στο όνομα Ανθέμιδα. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν αφιερώσει την ανθέμιδα στη θεά Άρτεμη και τη θεωρούσαν θεραπευτικό μέσο για γυναικεία μικροπροβλήματα. Χρησιμοποιείται στη φαρμακευτική κατά των νευρικών διεγέρσεων και της βρογχικής καταρροής. Το αφέψημά της κάνει καλό στο στομάχι και στα εντερικά προβλήματα, ενώ τα φύλλα της αν μασηθούν καταπραΰνουν τον πονόδοντο. Επίσης, από φυτά αυτού του γένους παίρνονται και κάποιες ουσίες, οι πυρεθρίνες που χρησιμοποιούνται ως φυτικής προέλευσης εντομο-απωθητικά, καθώς έχουν μικρή τοξική δράση στα ζώα και στον άνθρωπο.
Οι μαργαρίτες, ως χορταρικά –τα βλαστάρια τους-, είναι δημοφιλείς στην κινεζική, ιαπωνική και κορεατική παραδοσιακή κουζίνα σε σούπες και μαγειρευτά φαγητά. Στην Κρήτη, μια ποικιλία του είδους που ονομάζεται ‘’μαντιλίδα’’, τρώγεται από τους ντόπιους ωμή ή τηγανίζεται μέχρι να ροδίσει σε καυτό ελαιόλαδο ή στον ατμό.

 Υπάρχει ερωτευμένος που να μην έχει μαδήσει μαργαρίτα, απορώντας "μ' αγαπά, δε μ'αγαπά?" τραβώντας ένα ένα τα πέταλα...

" ……..Μ’ αγαπά: γέλαγε τρισευτυχισμένο./ Δε μ’ αγαπά! θρηνούσε σκυθρωπό./ Κι ασυλλόγιστα μαδούσε ολοένα τα πέταλα της τα χιονάτα, ένα ένα./ Γιατί; ψιθύριζε τ’ άδολο ανθάκι λαβωμένο./ Μα τ’ αστέρι δεν την άκουγε, στον οίστρο του παραδομένο./ Μ’ αγαπά! – Δε μ’ αγαπά!/ Πονούσε η μαργαρίτα. Πονούσε πολύ. Με κάθε πέταλο απαλό έφευγε και μια πνοή. / Ώσπου τράβηξε το στερνό της πέταλο τ’ αστέρι./ Μ’ αγαπά! φώναξε χαρούμενο’’. (Ευγ. Τριβιζάς)

‘’Σαν ήτανε κοπελούλες, εμαθαίνανε στσοι αργαλειούς, να κοσκινίζουνε, να τυροκομούνε και πολλά άλλα μπασοδούλια, μα δεν αφήνανε και μαντιλίδα να μη την εμαδήσουνε, για να ρωτούνε μ' αγαπά, δε μ' αγαπά’’(παιχνίδι κρητικής ντοπιολαλιάς). "

Πηγή: wikipedia
http://envifriends.blogspot.gr/2015/05/blog-post.html
http://mister-flower.blogspot.gr/2013/01/bellis-perennis.html
http://mikres-diadromes.blogspot.gr/2015/11/bellis-annua.html
Φωτογραφίες: Sophia Karagianni